Insan tek başına bir topluluğu oluşturabilir mi? Izleri takip etmeden kaç adım atabilir? Geçip giden vaktin neden hesabı yapılır? Diye düşündü. Yüzündeki her bir kırışıklık ayrı sorunun yükünü taşıyormuşcasına ağırdı şimdi yorgun düşmüş bedeni için. Bu vakte kadar cevabını bulamadığının cezası mıydı yoksa vücudundaki sızlamalar. Önünde beliriverdi tekrar o loş ışığıyla sokak lambası. Ona sormak istedi. Söyleyemedi. Hor görmüştü, kıymetini bilememişti. Ve bir kez daha sustu lambanın karşısında.

Saçları dağılmış, zırhı paralanmıştı. Elinde Frostmoune ile savaşacak başka bir düşman arıyordu. Etrafına baktı. Tanınmayacak hale gelmiş iblis ve insan cesetlerinden başka hiçbişey kalmamıştı. Uyumak istedi Arthas. Gözlerini bu tablodan ayırmak için. ''Northland ne kadar da soğukmuş'' diye geçirdi içinden. Sessizdi toprak. Sineye çekilmişti yukarıda gördüklerinden dolayı. Zaman da korkmuştu farkettirmeden usulca çekildi Arthas'ın huzurundan..Herşeye rağmen sessizlik huzur vericiydi. Artık çevresinde sadece kendisi vardı. Bir de Frostmourne.