Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

Mizah içinde #1 Her bir yumruk inerken bir başka bedene, onun yüzüne aldığı her bir darbe benim yüreğime inmişcesine acı veriyordu. Normal olan bu muydu yoksa normalden uzak bir hayatın ortasına mı sürükleniyordu kalbim? Kimdi, neydi bu adam? Yumruklar kadar sert bakışları kalbimi dağlarken, galibiyetin sevincini bile taşımayan yüzüne rağmen kalkan eli belirsiz bir zaferin işareti miydi? Maçı kazanmıştı, akabinde merakımı.. Peki bu bendeki çekim farklılığın getirisi miydi yoksa elde etme hırsı mı? ............................ Demir Yumruk kara mizah amaçlayan bir hikayedir. Sizin klişe diye adlandırdığınız senaryoları mizahi bir dille tiye alarak yazılmıştır. O yüzden lütfen yargılamadan önce bunu bilin ve buna göre yorum yapın.

"DÜNYA SANA HEDİYELER SUNMAZ, İNAN BANA. BİR YAŞAM İSTİYORSAN; ÇAL ONU!" Kaçtım. Ama biliyordum, onunla hiç karşılaşmasaydım hiçbir zaman tamamlanamayacaktım. Onun bir rengi yoktu. Kalbinden uzaktaydı. İçinde bir yerlerde kaybolmuştu sanki. Bana yaklaşsa onu bulacaktım. Ruhunu hiç görmemiştim. Sadece varlığından haberdardım. Duyguları acısını hiç durmayan zamana yayacak bir neşterle alınmış gibiydi. Ama o yanılıyordu. Bunca şeye rağmen ona yanıldığını gösterebilirdim. Herkese gösterebilirdim. Çünkü suskunluğa mühürlenmiş dudaklarından onu duyuyordum. Onu gerçekten duyuyordum. Bu ise bütün varlığının temeliydi. Kaçmadım. Ve onu buldum. (İlk yayınlanma: 15.08.2016) (Ara verme tarihim: 20.11.2017) (Düzenleme: 19.09.2018) (Yayından kaldırılma: 17.02.2020) Kapak Tasarım: @kairosay ©Tüm hakları saklıdır!

"Yanımızdan geçip giden adamlar var... Bir de dönüp baktıklarımız, durup izlediklerimiz... Onlar Efsunlu Adamlar... Sırası geldikçe anlatılacaklar." Sıra onda! Timuçin Eronat. Nam-ı diğer Cambaz.