"Ես" և "Հպարտություն" Մաս 1 Բարև Ձեզ ես Արինան եմ 17 տ.ապրում եմ ծնողներիս,եղբորս ու քրոջս։Ընտանիքիս կողմից սիրված եմ։(մի քիչ նկարագրեմ ինձ)միջին հասակի,կապուտաչյա,սև մազերով,(մի խոսքով սիրուն աղջիկ եմ😂)։շատ ընկերներ ունեմ, բայց ունեմ միհատ ընկերուհի ով իմ համար ամեն ինչա,կյանքս չեմ խնայի իրա համար.խոսքը իմ սիրուն Միլաի մասինա,ինքնե իմ նման մարդա։Կյանքը մեկ մեկ անիմաստա թվում ինձ,որովհետև կորցրեցի իմ համար շատ թանկ մարդ,բայց դե ասում են չէ որ "պետք է կորցնես նոր սկսես գնահատել"ես կորցրեցի ու սկսեցի գնահատել,լավ ինչևէ շատ չխոսեմ անցնեմ պատմությանս։ -Սովորական առավոտ էր, արևոտ ու սիրուն առավոտ։Արթնացա ահավոր վատ տրամադրությամբ(լավ եղանակը ու իմ վատ տրամադրություն🙁)։Միլաս զանգեց. - հա կյանքս(ես) -Կյանք պետքա դպրոց գնանք դասղեկնա կանչում (Միլ) -աա խիա կանչում Միլ շաբաթ օրն էլ չեն թողում հանգստանանք։(ես) -ես շատ իմանամ, ինչ-որ զուգահեռ դասարաննելա լինելու։(Միլ) -ահա ասա գժանոց էլի😜,լավ պատրաստվեմ գամ իրար հետ գնանք կյանքս 💜(ես) -լավ արևս դե եսե պատրաստվեմ մինչև գաս😘(Միլ) -լավ(ես) 15 րոպեից պատրաստ էի,մամաին ասեցի ու դուրս եկա ,գնացի Միլաիս վերցրի ու գնացինք դպրոց։

-Ասում ես ատում ես հա՞, ուրեմն քեզ էլ պետք է ատես, որ ինձ հետ համբուրվեցիր -Ասաց Է...-ն ու հեռացավ գիրքը ձեռքին: