Geç kalmıştı. Ve şimdi terapist ile birlikte bakışıyordum resmen. Kapı tıklanıp o belirdiğinde derin bir nefes aldım. "Çok çok afedersiniz. Trafik vardı biraz." Terapistle tokalaşıp yanıma otururken birbirimizden mümkün olduğunca uzaklaşmıştık. Bir kaç genel sorudan sonra ona asla bakmıyordum. O da bana bakmıyordu muhtemelen. "O zaman buraya neden geldiğimizden başlayalım. Sorununuz nedir?" Derin bir nefes aldım. "Biz bir süredir tartışıyorduk ama bunlar küçük şeylerdi..." "Küçük mü? Nisa sence bunlar küçük tartışmalar mıydı? Bardaklar tabaklar havada uçuşuyordu. Öldürüyordun beni neredeyse küçük mü bu?" Sıkıntıyla bir nefes verdim. "Çok üzerime gelmiştin." "Ah tabii yine ben suçluydum." Bir süre susarken karşımdaki terapiste bakıp devam ettim. "Bir süre ayrı kalmak iyi gelebilir dedik. Belki birbirimizi özlersek eskisi gibi oluruz sandık." Barış gülerken ona baktık ikimiz de. "Öyle bir şey demedik Nisa. Sen öyle düşünüp beni evden kovdun." Barış'a baktığımda bugün ilk kez gözlerimiz buluşmuştu. "Sonra biraz ayrı kaldık ve benden boşanmak istediğini söyledi." Bakışlarımı terapiste çevirdim. "Ben onu kaybetmek istemiyorum. Ben onu çok seviyorum." Sesim titrerken bakışlarımı eğdim.

İki hasta ruh birbirinde tedavi olabilir miydi? Kim bilir belki de her şeyin ilacı bazen zaman değil, seni sevecek bir kişidir. "Bu iyiydi işte. Seninle eğleneceğiz biz bundan eminim artık." "Burada fazla kalacağımı zannetmiyorum."