Ona silahımı doğrulttum fakat o bir çiçek uzattı bana. dom'um kapak için teşekkür ederim, ellerini öpüyorum ♥️

Herkes Kayıp Kıta Mu efsanesini bilir fakat bir çok kişi, aslında bunun bir efsane olmadığından haberdardır. Mu gelenekleri, insanları, kültürü ve fikirleri ile hala yaşamaktadır ve batmasının yıl dönümü olan 13. Şuen'de her yıl 'Arınma Günü' denilen bir çeşit ritüel tüm ülkede tekrarlanmaktadır. Şaman Aşula, 13. Şuen, Arınma Günü'nde hayatının en zorlu mücadelesini vermek zorunda kalmıştır. Bu öykü, Aşula'nın o gün yaşadıklarına bir ışık tutmak için yazılmıştır. O gün ne mi oldu? Sayfayı çevirin ve Yüce Tanrı Cüyeen'e şükürlerinizi sunarak okumaya başlayın.

Bir kış günü başladı hikayeleri. Hava kasvetliydi. Bir not vardı ortada cama acı nefesinin buğusuyla kazınmış. Bir de gözyaşları onu süsleyen. Hem gülerken hem ağlamak. Koşarken yorulmakta vardı. Yolun sonu uçurumdu, evet. Karmen o uçuruma koştu. Uçurum gül bahçesiydi. Düşünce binlerce dikenin batacağını bile bile koştu. Adal kendini dipsiz bir kuyuya bıraktı. Binlerce ses "Gitme." diye yalvarırken bir tanesine uzattı elini. Dikenler acımasızca saplanıp kanatırken onları, gözyaşları dökülürken sonlarının iyi olmayacağını biliyordu, Karmen. Koştu, nefesi tükendi. Ağladı, gözyaşlarıyla meydan okudu "Erkekler ağlamaz." sözüne. Kalbi, hızını arttırdığın da duracak sandı. Ve işte bu onların hikayesi... "Bir kız var. Ölüm gibi..."