"Burs" Fransızca kökenli, 4 harfli ve dilimize yakın yıllarda girmiş yabancı bir kelime. Ne kadar masum ve basit duruyor değil mi? Ama şöyle bir sorunumuz var ki, eğer bu kelimeyi basite indirger 'aman be ne varmış bir bursta, ne güzel zavallı kızın hayatı kurtulur' diye düşünürsek ipin ucu elimizden kaçar. Hayatınızın en büyük fırsatı ve en büyük hatası olarak düşünülmeli bu burs. Hele ki Doğu'nun küçük bir köyünden İstanbul gibi büyük bir şehre geliyorsanız, kriterleri çok daha da yüksek tutmamız, hayal gücümüzü zorlayarak demir duvarları yıkmamız gerekebilir. Ya da boş verin gitsin. Bu söylediklerim öyle iki basit cümle arasına sığdırılamayacak kadar değerli ve emek dolu. Hem o güzel beyninizi bunları düşünmek için yormanıza bile gerek yok.Bu da benden size güzel bir kıyak olsun; size bu olayları büyük bir sakinlik ve hevesle anlatabilecek birini tanıyorum. İşte şimdi mikrofonun pürüzlü yüzü senin dudaklarında Besna.Söz sonuna kadar sende. Desteğimiz sonuna kadar seninle..

Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti. "Haklıymışsın," dedi beni öldürmek ister gibi. "Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim."

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."