"Biliyor musun Querencia, İnsanın kendini en güvende, güçlü ve rahat hissettiği, kendi olabildiği, yuvası gibi gördüğü yer demekmiş." Gözlerinin içine baktığımda bu açıklamama karşı gülümsemişti. "Senin yanındayken kendim gibi olduğumu hissediyorum. O beş yaşındaki kız çocuğundan farkım kalmıyor." Saçlarımı okşamıştı şefkatle. Mert Hakan, benim için bir sevgiliden daha fazlası olmuştu. "Seni seviyorum ve ben hep buradayım." Söylediği şeyle gülümseyip ona daha da sokulmuştum. Duvarlarını kolayca kimseye yıkamayan o kadın, kim olduğunu bilmeden mesaj yazdığı o adama karşı duvarlarını indirmişti.

"Diyorum ki, aklımı başımdan alıyorsun." dediği şeye kıkırdadım. "Bana aşık olduğunu bu kadar belli etmemelisin." gülerek dediğim şeyle bana o kadar anlamlı bakıyordu ki. "Sen bana aşık değil misin?" Kafasına hafifçe vurduğumda cevabını bekledi. "Bildiğin bir şeyi neden soruyorsun?" "Senden duymak hoşuma gidiyor çünkü." Kafamı salladım.