Önce tut ellerimden sonra oku şiirlerini, Önce bak gözlerime sonra dökülsün heceleri. Önce sev beni sonra kırılsın kalbimin tüm kemikleri... Biz severken öylece birbirimizi, eriyip gitsin ardımızdaki savaşın ateşi. Söyle canımın içi. Söyle, Nasıl bırakayım ben şimdi seni? 🕊️ Bir savaşın içindeydim ve en büyüğü kendimeydi. İlk mağlubiyetim ise ona...

O gece, o yağmurlu gece, herkes günahkardı. O gece ölen bedenin yanında ölen ruhlar da olacaktı. O gece hissizdi, birileri ölürken hislerin saklandığı bıçak kör kalplere saplanacak, gece his kaybından ölürken kör kalpler ağır bir hissiyatın içinde boğulup gömülecekti. Ve o gece ölen herkesin arasından kucağındaki ölü bedenle çıkan İz, ablasına verdiği sözü tutacaktı. Ne pahasına olursa olsun, Yanmayı göze alarak şeytanla ortak olmayı kabul edecekti... Şeytanın göğsüne dokunan melek yanacağını biliyordu. Dokundu, Yandı. Artık şeytanın göğsünde meleğin kül izleri de vardı. Ve her şey böyle başlayacaktı... Birileri öldükçe birileri yaşayacak. İzlerinden doğan melekler yanacak, bundan zinhar utanmayacak, onları yakan şeytanlar ise asla pişman olmayacaktı. Her şey böyle başlamıştı, Ve böyle devam edecekti...