Kitaplar birbiri ile bağlantılı değildir. Bütün aşk hikayeleri şehre bir yabancı gelir ve öyle başlar... "Cihangir," ilk defa adını söylemiştim ve ela gözleri büyüdü. Bu manzaraya hep bakmak istediğimi artık biliyordum. Yeni yeşeren sakallarına dokunmak istedim ama yapamadım. Mahallenin ortasında ona yakın olmak ikimiz içinde sorun olacaktı. "Söyle serçe'm," yine serçe demişti. Neden dediğini hala söylemiyordu. "İyi ki varsın Cihangir." Gözleri ışıldadı. "Sayende Serçe'm," kalbim kendini belli edercesine çırpınmaya başladı. Bakışlarımı ondan çekmedim, görsün istedim. Kalbimi gözlerimde görsün istedim. Gördü. Anladı. Gülümsedi. Elimi kalbine uzattı. "Aynı atmaz mı sanıyorsun, bak küçük bir serçe için nasıl atıyor." Not: argo kelimeler, cinselik içeren durumlar mevcuttur.

Gerçek ailem kurgusu *03.11.2025*

Sara'nın hayatı hiçbir zaman sıradan olmadı. Annesi tarafından saklanan bir geçmiş, yıllar sonra karşısına çıkan bir baba ve o babanın acıyla büyümüş, düşman bakışlar fırlatan çocukları... Bu evde kimse onu istemiyor. Her adımı, her sözü suç sayılıyor. Sevilmeyen bir kız ne yapar? Susar mı, savaşır mı, yoksa görünmez mi olur? "Sevilmeyen", sevgiye susamış bir kızın ayakta kalma çabasını, acının bile alışkanlığa dönüşebildiği bir evin duvarları arasında geçen çarpıcı bir hikâyeyi anlatıyor.

Oğuz benden böyle bir tepki beklemiyor olacak ki afalladı. Bedeni önce kasıldı daha sonra o da bana sarıldı. Bir süre hiçbir şey demeden öylece sarıldık. Sonunda ayrıldığımızda Oğuz tekrar; -Almina ben dedi. Hızla elimi dudaklarına götürerek susturdum onu. -Bu sefer sen değil Oğuz. Ben konuşmalıyım. Derince nefes aldım; -Özür dilerim dedim. Gözlerime baktı neden özür dilediğimi anlamak ister gibiydi. Özür dilerim yıllarca bana olan sevgini görmediğim için. Bu sefer Oğuz konuştu. Birbirimize fırsat tanıyor gibiydik. -Özür dilemene gerek yok Almina. Senin bir suçun yok. Seni sevdiğim her anımda sana daha çok saygı duydum. Beni görmedin çünkü hayat sana bunun için fırsat tanımadı. Derince nefes aldı. Şimdi de hiçbir şey için kendini mahçup hissetmek zorunda değilsin. Sen ne istersen nasıl istersen öyle olur. Bu sefer sustum. Derince gözlerine baktım. Benden bir cevap bekliyordu. Aşikardı.

Ama ben, ilk pişimi ona yapmıştım; ilk onun yüzünden kolumu yakmıştım fakat o, hıçkıra hıçkıra ağladığım mutfakta sadece pişilere dikkat kesilip tüm tepsiyi odasında yemişti. İlk ona akrostiş şiir yazmıştım da o, şiiri hiç okumamış sadece N harfini ters yazdığım için dalga geçmişti. Gerçi sonra öğretmenim şiiri yakalamıştı da öğrenme güçlüğümün olduğunu öğrenmiştik bu vesileyle. Yani ben, onun burnu olsam kaşımaz; parmağı olsam kullanmazdı. "Öyle fenayım ki." dedi nefesi dudaklarıma çarparken. "Hep sana bakınca fenayım, hep seni görünce fenayım. Sana dokununca fenayım, sana yaklaşınca fenayım. Dudağın dudağıma deyince fenayım. Ben fenayım la Melek, sen benim cehennemim olsan cayır cayır da yanarım."

"Fazla vaktinizi almayacağım, direkt konuya gireceğim. Birçok şeyin farkındayım. Bana karşı beslediğiniz duygularınızın da, her görev emrinde dönüşümü beklediğinizin de, her yara aldığımda acı çektiğinizin de hepsinin farkındayım." Gözlerini gözlerimden ayırmadan sıkıntılı bir nefes çekti ciğerlerine. Kelimelerini özenle seçtiği o kadar belliydi ki, söyleyeceği şeyi söylemek aynı zamanda da bunu beni kırmadan yapmak için kendisini frenliyordu. "Kendinize bunu yapmayın. Size defalarca söyledim, benim hayatımda böyle bir şeye yer yok." Birkaç gündür ağlamaktan kuruyan gözlerim son cümlesiyle tekrar dolarken ona belli etmemek için başımı yere eğdim. Zorlamayacaktım, onu sevmem için onun sevgisine ihtiyacım yoktu. Ben onu, onsuz da severdim. "Anladım." dedim fısıltıyla. Eğer yüksek sesle söyleseydim ses tellerimin titrediğini anlardı. Karşısında sevgi dilenen aciz bir kız gibi durmak istemiyordum. Birini sevmek hiçbir zaman acizlik değildi. Zaaftı, her insanın tadamayacağı ama tadanın da binlerce kez şükredeceği bir duyguydu. Yaşamı boyunca bir insan için olup olabilecek en güzel zaaftı sevgi. "Başka bir şey yoksa eğer.. İyi günler." Dolu gözlerimi görmesin, bana acımasın diye başımı kaldıramadım. Yanından geçeceğim sırada kolumu tutan iri kemikli, nasırlı elleri tüm vücudumu ateşe vermiş gibi titretmişti. Sesli yutkunuşunu ve kolumdaki elinin titrediğini hissettim. Baş parmağı kolumun üzerini bilinçsizce okşarken yerde olan gözlerim kolumdaki elini buldu. Bir an için fikrini değiştirdiğini sandım ama o bunu fark ettiği gibi elini hızlıca geri çekti üzerimden. "Vazgeç.." diye mırıldandı acı çeker gibi. Sesi kısık ve pürüzlüydü. "Beni sevme. Ben ruhu olmayan, yaşamayı bilmeyen, acı hissetmeyen bir adamım. Sana acı vermek, bu hayatta isteyeceğim en son şey bile değil." 🔴 (Minimum Aksiyon/Bol Aşk)

Canan, türlü emeklerle mesleğine tutunan mesleğine aşık güzeller güzeli bir kadındı. İlk meslek yeri için geldiği şehirde cana yakın bir mahalleye düşerek arkadaşlığı, aile kavramını ve en önemlisi aşkı tatmak üzereydi. Adnan Cahit, ailesine düşkün herkesin abi diyerek baktığı ve mahallesinde herkes tarafından sayılan bir adamdı. Sert mizacı ve agresif kişiliği çoğu kişiyi çekindirse de mahallesine ve önemlisi aniden işine giren bir kadınla eli ayağına dolaşmıştı. *** Benim hikayemde kadına zarar veren erkekler, erkeğine köle olan kadınlar yok. Yalnızca sorgusuz sualsiz sevgi ve aşk var. ⚠️BU HİKAYEDEKİ KİŞİ, KURUM VE KURULUŞLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜ OLUP, GERÇEKLE İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR.⚠️ Dram etiketi #1 Dost etiketi #1 Komedi etiketi #1 Polis etiketi #2 Doktor etiketi #2 Karadeniz etiketi #3 Mahalle etiketi #5 Evlilik etiketi #7 Sevgi etiketi #9 Arkadaşlık etiketi #10 Gizem etiketi #15 Tutku etiketi #16 Aşk etiketi #19

"Beni kırdın, paramparça ettin. Ben o parçaları ellerim kanaya kanaya topladım, birleştir diye sana verdim ama sen onları da parçaladın, tekrar, tekrar. Benim artık gücüm kalmadı Turan." Ayakta durmaya bile dermanım yoktu. Neden beni bırakmamıştı, neden peşimden gelmişti? Umutlanacağımı bilmiyor muydu? Tekrardan kalbimin kırılacağını bilmiyor muydum? "Ben artık yapamıyorum." "Neyi yapamıyorsun Elif?" Gözlerim dolmuştu. Yüzü önümde bulanıklaşmıştı. Yine de bu güne kadar içimde biriktirdiklerimi söylemekten geri durmadım. "Kalbine giremiyorum." Dedim, gerçek canımı yaktığı kadar dile getirmek de yakmıştı. "Ne kadar denersem deneyim, olmuyor. Önüme hep aynı engel çıkıyor. Zeynep. Ona olan aşkını yenemiyorum." Sustu. Sessizliğinin beni kör kuyularda bırakacağını bile bile cellat oldu. Zeynep'e olan sevdasını inkar etmedi ve ben orada bir kez daha öldüm. "Sevdamdan vazgeçiyorum artık. Senden vazgeçiyorum. Asla bir ihtimal bile olmayan bizden vazgeçiyorum... Yarın avukata gideceğim. Bir an önce boşanalım." + 18 İçerik Mevcut! FZA'nın Farklı Bir Evreninden 28.08.25

"Leyla!" Günlerin yer değiştirdiği o saatlerde, gecenin en karasında, bir ruhun kilitli kalmış sokaklarındaydık. "Burada ne arıyorsun?" Başkası için kül olan bir yüreğin yeniden yanacağını düşünmezdim ona kadar. Sigaranın külünün düştüğü zeminde ayağının ucuyla geçmişin izlerini sildi sanki. "Seni tanıdığım o günden beri açılan kapıların, çıktığım yolların sonu hep sana varıyor." Bir tebessümün kıyısında var olup orada yok oldum. "Belki benim de çıkmazım sensin. Leyl'im, Leyla'm, gecemin karanlığı, çıkmazım..." Onun kurduğu anlamların benim cümlelerimin üzerini örttüğünü hissettim. O çıkmazda onunla kalmaya gönüllü gibi "Benden ne istiyorsun?" Diye sordum. "Seni." Dedi. ... Leyl... Leyla... Gece saçlı güzel kadın...

Mihra annesiyle büyüyen genç bir kız takı annesi ölene kadar annesini ölümüyle genç kız yıklır ama annesinde bir mektup kalır O mektupta annesinin bir asker adamı bulup mektubu ona vermesini söyler ama geç kız adamı babası olduğunu bilmez ve onu arayıp mektubu okumadan verir. VERDİĞİ SAHNE ALBAY"bekle " Oturduğu yerden okumaya başlayınca almak için elimi uzatım ama tutup bağırdı"dokunma!" Elimi bırakmadı ta ki annemin okuma dediği yeri gelince bıraktı gözleri kocaman açılıp ayağa kalktı bende korkarak ayağa kalktım ALBAY "NE DİYOR LAN BU!" adeta odada sesi yanıkılyor du son cümleyi okuyup masaya bir tekme atı atmasıyla geri çekildim "NE diyor LAN BU!" Diye tekrar bağırdı yüzü kıpkırmızı olmuş halde bana bakıyordu sinirle Anne ne yazdın ya. O kağıdı attığı gibi alıp okuyacaktım Masadaki eşyaları da fırlatmaya başladı"BU SİKTİĞİM KAĞITTA NE YAZIYOR LAN " Duvarın yanında oturup bacaklarımı kendime çekip ellerimi kulaklarımla kapatım elindeki bardağı da yere fırlattı çığlık atmaya başladım duymuyor du kimse çığlıkları mı hıçkırıp ağlamaya başladım anne ne yazdın ki bukadar sinirlenecek "SAKİN OL ÇOCUĞU KORKUTUYOR SUN!" Babasının konuşmasıyla bana baktı sanki daha yeni ne yaptığını anlayınca durdu ben ise ağlayan 😭 gözlerimle onlara baktım. Sinirle odadan çıktı yaşlı adam bana doğru yaklaştı elimi dokunma dercesine salladım "tamam korkma geleceğim burada kal bir yere ayrılma "der........