"Gabriel uśmiechnął się, mrużąc swoje miodowe oczy i spojrzał w stronę świata, który, jak mu się do niedawna wydawało, jeszcze nigdy w pełni nie należał do niego." Leon i Gabriel od zawsze spoglądali na świat w nieco inny sposób. Ten pierwszy denerwował się niemal od razu, gdy coś mu nie wychodziło. A Gabriel? Jemu świat walił się na głowę średnio trzy razy w tygodniu - twierdził, że już przywykł. Bowiem nie gubił się on w trasie, a we własnych myślach. A Leon po prostu chciał ten świat zniszczyć, bo po co Gabriel miałby patrzeć na to, co dookoła, skoro mógł patrzeć na niego?

Chłopak ze specyficznym imieniem, grający główną rolę, nieznośna chrypa oraz przyjaciel szukający rozwiązania w internecie - czyli jak uratować szkolne przedstawienie? "Tak mijały sekundy, a oni myśleli, że czas nie istnieje, że jest tylko ich wymysłem, zwykłą fikcją."

Myśli na temat liceum pisane w przypływie bólu egzystencjalnego ✦

Druga część licealnego płakania nad własnym losem.

Podobno jest tutaj brudno, ale niektórzy tak lubią.

Poniższe opowiadanie nie powinno być brane na serio. Ian chce tylko żyć spokojnie, grać w gry i marnować czas na studiach. Zostaje jednak wysłany do pracy do supermarketu, który jest symbolem polskości i musi zacząć użerać się z pewnym frustrującym wymoczkiem.

Rafał był studentem i maniakiem teorii spiskowych a Konstanty po prostu próbował przeżyć w tym świecie

❝ nie ma pokoju dla bezbożnych, lecz bezbożni są jak wzburzone morze, które nie może się uspokoić, a którego wody wyrzucają na wierzch muł i błoto ❞ // Javi dużo chodzi, mało istnieje, a Caleb po prostu próbuje to wszystko zrozumieć //