"Bazen düşünmüyor değildim. Acaba hatırlamadığım anılarımda, babama karşı yaptığım bir hata mı vardı? Benden bu kadar nefret etmesinin sebebi bu muydu? Peki ama babalar kızlarını her ne olursa olsun çok sevmez miydi? Hani babalar kahramandı? Benimki niye cellatım olmuştu?" Küçük yaştayken vefat eden annesinin ardından hafızasını kaybeden Mahinur, yıllarca hatırlamadığı geçmişle büyür. Annesinin ölümünden sonra İtalya'ya gönderilmiş fakat hayat onu yeniden Türkiye'ye getirmiştir. Belki de kaderi olan Alparslan'dı onun Türkiye'ye dönmesini sağlayan...

🌟Tamamlanmıştır... Geçen yıllar yaşanılan her şeyi unutturur muydu? Akan giden zaman, aradan geçen onca gün birbirini seven iki kişinin içindeki aşkı bitirir miydi? Ya iki taraftan biri mezara girse, hiç kavuşamayacağını bile bile bir insan bir insanı sevmeye, beklemeye devam eder miydi? Aşk gerçekten bütün engelleri aşar mıydı? Asker & Savcı kurgusudur. Kapak ve içerik şahsıma aittir.

Fransa'da tanıştığı Berfu'yu ansızın terk eden Burak, yaptığı hatanın bedelini aşkını kaybetmekle öder. Burak'ın terk etmesinden sonra hamile olduğunu öğrenen Berfu, onun için çok zor bir döneme geçiş yapar. Tek başınadır ve parasızdır. Doğumdan sonra bir gün, Berfu bebeğini Burak'a bırakır ve ortadan kaybolur. Bir bebeği olduğunu öğrenen Burak, acaba Berfu'yu bulabilecek midir? "Dondurma sever misin?" diye soran Burak, Berfu'nun koşturmaktan kızaran yanaklarına tebessümle baktı. Berfu ise yanan yanaklarını soğutmak için her daim üşüyen ellerini yanaklarına bastırdı. "Sadece ballı bademli..." "Sana ballı bademli dondurma alırsam, barışır mıyız?" "Çocuk mu kandıracaksın?" Burak, bir adım Berfu'ya yaklaştı ve eliyle onun hafif rüzgârda salınan saçlarını eliyle kulağının arkasına ittirdi. Bu hareketi Berfu'nun kalbini heyecanla harekete geçirdi. "Çocuk olmadığının fazlasıyla farkındayım ama beni affetmen için elimde başka kozum kalmadı." "Seni affetmem, senin için niye bu kadar önemli?" diye soran Berfu'ya, Burak gülümsedi. "Belki bir hikayemiz olur diye..." "Seninle bir hikayemin olmasını istediğimi de nerden çıkardın?" "İstemediğinin farkındayım, sadece istemeni umut ediyorum."

Merih Aslan Çakır ve Cemre Kılıç :)

"Onlar ülke... ama benim vatanım burası," dedi, Alparslan eliyle kalbimin üstüne basa basa. "Kalbin vatanım, gözlerin yuvam. Kahkahan dalgalanan bayrağım kadar içimde şen." -Tüm hakları saklıdır. Herhangi bir kopyalanma, çalıntı durumunda gerekli işlemler yapılacaktır.

*** "Sen benim yaralı olmamı istiyorsun. Sürekli kanamamı istiyorsun. Yaralarımın iyileşmesindendir senin korkun kaldırıyorsun kabuğunu inatla. Ben bir kez canını yaktıysam sen bin kez yaktın canımı sözlerinle. Söylesene cennet çiçeği ben daha kaç kez öleceğim?" *** Bir tarafta küçücük kalbine koca bir sevda sığdıran kadın Elvin Maral... Diğer tarafta ise sevmeyi kendine haram kılmış yaralı bir adam,Mirza Ezeloğlu... Mardin... Doğunun en heybetli şehri... Doğunun en acımasız şehri... Doğunun en merhametli şehri... Mardin... Gezmesi kolay,yaşaması zor olan şehir. Töreye kurban giden ikilinin sonu ne olacak? __________________ ~ "Hikayenin tüm hakları bana aittir. Herhangi bir (ç)alınma olursa gerekli tüm işlemler başlatılacaktır." (Cennet çiçeği adlı kitaptır. İsim değişikliği oldu ve bölümler artık buradan devam edecektir.)

Geçmişimdi, çocukluğumdu, bugünümdü, yarınımdı. Ama asla hayal ettiğim kişi değildi. Çocukluğumun masum yanı hiç değildi. *** "Geldim." Dedi, dudaklarıma doğru. "On sekiz sene sonra evime geldim." Belimde ki elleri sıklaştı, kendine tamamen yasladı bedenimi. "On bir sene, on dört gün, on iki saat boyunca aradım. On sekiz senedir beni bekleyen evime kavuştum."

Geçmiş ve gelecek. İki dünya. Birbirlerini bulmaları için çizilmiş bir kader... Tarih, tekerrürden ibaret miydi gerçekten? Kavuşmak ve ayrılık... Kader yazmışsa, önünde durulabilir miydi? Ben kimdim? İsmim neydi? Gerçekten bu dünyaya mı aittim? Sahip olduklarım, abilerim, başarılarım, bunlar yeterli miydi "Bade" olmam için... Yoksa damarlarımda akan kan, onlarla aynı olmak zorunda mıydı? Ben Bade. Kendimi tanıdığım ismim bu. Şimdi önüme serilen gerçeklerse, bildiğimden çok uzakta. Tek başımayım... Öğrenmek istediğim tek şey, beni bu karanlıkla yüzleştirenlerin, benden ne istediği.

Aşkın kaç hali vardı? Çocuk hali vardı mesela. Saçını çekerek anlaştığın, oyuncaklarını paylaştığın ve yanı başında büyüdüğünde o sevginin de senle büyüdüğünü fark etmediğin halidir bu. Çocukken kalbine düşen tohum senin gözyaşlarınla sulanmış, kahkahalarınla güneş almış olabilir ve sen farkına bile varmadan düşmüşsündür onun güzelliğine. İkinci şans hali vardır birde. Aşk ikinci kez gelip de kapını tıklattığında tereddütle açar insan. O kapıda artık yeni kilitler vardır, zincir takılıdır ve içeri tekrar girmek artık hayalden başka bir şey değildir. Yalnızlığını zırh gibi kuşanan birinin kapısını çaldığında korkup kaçmak kolaydır, kalmaksa yürek ister, tabi kalbinizi çoktan içeride bırakmadıysanız. Üçüncü olarak da geçmişin gölgesinde kalmış hali vardır. Kalbinizi sakladığınız sandıklar ve başına diktiğiniz Amazonlar her zaman doğru kişiye çevirmeyebilirler mızraklarını. Acıdan gelen tecrübeler önyargıya dönüştüğünde hata yapabilir insan, geçmiş acımasız bir öğretmen olduğu gibi insanda travma yaratmaya da meyillidir. Travmalardan kaçmak bir şehirden kaçmaya benzemez, insan bir şehirde kaybolur da sora sora yolunu bulur. Kendi geçmişinde kaybolunca kime sorar insan? Yolunu kaybettiğinde elinden tutacak kimse kalmadığında yanlış yapmak kaçınılmazsa kimi suçlar insan? Eski bir aşk yeni bir aşkın üstüne kara çaldığında gözyaşlarıyla temizlenir mi ? Aşkın birden çok hali vardır elbet ancak bu gençlik hikayesinde ben size elimden geldiğinde bu üç halini anlatacağım. Benimle bu yola çıkmak ister misiniz? Yol virajlı ama manzara güzel.

"Leyla!" Günlerin yer değiştirdiği o saatlerde, gecenin en karasında, bir ruhun kilitli kalmış sokaklarındaydık. "Burada ne arıyorsun?" Başkası için kül olan bir yüreğin yeniden yanacağını düşünmezdim ona kadar. Sigaranın külünün düştüğü zeminde ayağının ucuyla geçmişin izlerini sildi sanki. "Seni tanıdığım o günden beri açılan kapıların, çıktığım yolların sonu hep sana varıyor." Bir tebessümün kıyısında var olup orada yok oldum. "Belki benim de çıkmazım sensin. Leyl'im, Leyla'm, gecemin karanlığı, çıkmazım..." Onun kurduğu anlamların benim cümlelerimin üzerini örttüğünü hissettim. O çıkmazda onunla kalmaya gönüllü gibi "Benden ne istiyorsun?" Diye sordum. "Seni." Dedi. ... Leyl... Leyla... Gece saçlı güzel kadın...