YABAN GÜLÜ RomanceTR 'Dram' kategorisinde! ✨ Küçükken lambaların ışıklarını yakmak için elimde terlikle düğmeye basmaya çalıştığımı anımsıyorum. Elimde terlik olmasına rağmen o düğmeye yetişemez, ayaklarım ucunda yükselmeye çalışırken bir umut o düğmeye basmaya çalışmaya çalışırdım, ama nafileydi. O düğmeye hiçbir zaman yetişememiştim, ta ki büyüyene kadar. Ben büyüdüm. Artık o düğmeye kolaylıkla erişebilecek yaşa geldim. Ve büyüdükçe anladım ki; küçükken imkânsız gelen büyüyünce tüm anlamını yitiriyormuş. Çaba sarf etmeden yapılabiliyormuş. Fakat ben büyüdüğümü ne zaman anladım biliyor musunuz? Bilemezsiniz. Benden başkası bilemez bunu. Omuzlarıma acının yükü bindiğinde büyüdüm. Altında ezilmedim mi, ezildim. Öyle böyle değil. Canım çıkacakmışçasına. Ama ne oldu biliyor musunuz? Canım çıkmadı. Orada öylece, bedenimin içinde var olmaya devam etti. Veyahut etmiş gibi yaptı. Belki de kendimi kandırıyorum, çünkü canım hiç böyle yanmamıştı. Acıyı hiç bu kadar hissetmemiştim. Yabancısıydım bu duygunun bir zamanlar. Şimdiyse aşinasıydım. Bu günlerde de aşinası olmadığım duyguları tadıyordum. Bu öyle bir şeydi ki tadının damağımdan ömür boyu silinmemesini istiyordum. Hep bu hisle nefes alıp vermek istiyordum. Ömrümün geri kalanını onunla birlikte yaşamak istiyordum. ✨ Farklı zamanlarda yaşadıkları acılar bir araya getirmişti onları. Kim bilir; belki acıları birbiriyle sarılırken onlar da nasibini alırdı bu sarılmadan.

"Bırak beni!!" Kolumu birkez daha çekip gecenin karanlığında hızlı hızlı ilerlemeye başladım. Boş sokakta yankılanan topuklularımın sesi hiç olmadığı kadar sinir bozucu geliyordu. "Beni dinliyceksin!" Kolumu tekrar kurtarmaya çalıştım ama benden kat kat daha güçlü olduğunu hesaba katmamıştım. Beni kendine çevirdi. "Seni dinlemek istemiyorum aptal!!" "Dinlemek zorundasın sarışın!" Kurtaramayacağımı bile bile kolumu çekiştirmeye başladım. "Yüzkez söyledim bırak artık. Seni istemiyorum!" dedim hissettiklerimin tam aksine. Gözlerine bakmadığım için yalan söylediğimi anlayamazdı ama giderek güçsüzleşen sesim anlaması için başka bir açıklık veriyordu. "Bırak.." Benim aksime güçlü çıkan sesiyle "Bırakabiliceğimi mi sanıyorsun? Benim elimde mi bu?" diye bağırdı. "Seni bırakmayı denedim Mira. Seni üzdüğüm her an. Değiştiğimi farkettiğim her an. Ama başaramadım çünkü.." diyip elimden tuttu ve başına getirdi. "Ben buramla düşündüm." dedi sinirle. Gözlerimin tam içine bakıyordu. Avucunun içindeki elimi kalbine götürdü. "Ama sen buradasın." Göz yaşlarımı saklama savaşlarımda yenilirken hıçkırıklarım duyuluyordu. "Seni bırakmıycağım baş belası." Onu onaylamazcasına başımı salladım. Titrek çıkan sesimle "Senden nefret ediyorum!" dedim. Ama hiç bir şey kalbimin onunla attığı gerçeğini değiştirmiyordu. Yanaklarımdaki yaşları eliyle silerken gözlerimin tam içine baktı o denizi aratmayan mavi gözleriyle. "Bende senden nefret ediyorum." Öpüşünü dudağımda hissettiğim an karşılık vermeye başladım. Elimi yumuşaklığını ezberlediğim saçlarına daldırdım. Kolları güven verircesine belimi sardı. Öpüşü ise zaten, renkli dünyanın ta kendisiydi.

Ay'ın Karanlık Yüzü İstediğim kadar ondan kaçmaya çalışayım, olmayacaktı. Gece gibi bulacaktı beni. Tehtid dolu her cümlesini tekrar tekrar zehir gibi akıtacaktı kulaklarıma. Sahi, onun hükmünün geçmediği bir yer yok muydu? Onun tehtidlerinin lafıgüzaf varsayılacağı bir aydınlık... Var mıydı sahi? ☽ VİRAN ~ SETHLEYDİSİ