Hayalperest bir doktorun hikâyesi bu. Hayatı hastane ve ev arasında geçiyordu ama o yine de hayallerine zaman ayırabiliyordu. Her gün uykuya dalmadan önce hep hayal dünyasına dalardı. Neler yapacaktı ileride, nerede yaşayacaktı, yanında kimler olacaktı? Bir gün ilk defa hayaller kurmadan kendini uykunun kollarına attı ve o gün aslında hayalleri gerçek oldu. Ama o bunun farkında bile değildi.

Onu gördüğünde bir güz mevsimiydi. Bakışlarıyla yüreğini yakan,sözleriyle binbir türlü hayal kurduran. Kadın kardelendi, Adam ise hercai. Kadın kışın soğuğuna aldırış etmeden açmayı yeğledi, Adam ise araftaydı. Kadın sevginin simgesiydi, Adam ise terk etmenin. Kadın yaralandı, Adam ise yaralayan oldu. 🕊🕊🕊 [Dipnot:] Sevgili okuyucum Eğer kitabımın tanıtımını okuyorsan demek ki karşına çıkmasının bir nedeni var. Belki sen de kendinden bir şeyler bulacaksın bu hikayede ya da bulmayacaksın, belki seveceksin hikayemi , belki de sevmeyeceksin bilemiyorum fakat karşına çıktıysa bir göz atman gerekiyormuş demek🖤 🥀Sevgili okuyucular bu kitap bir aşk acısının,bir pişmanlığın ve geri dönülmeyen yol ayrımların hikayesidir.

Birbirlerini Hiç Görmeden de Bir Dostluk Kurulur mu? Bu Gerçek Olabilir mi? Okuyunca kararı siz vereceksiniz... #SR Kendi hayatlarında birtakım şeylerin yolunda gitmediğini düşünen yedi gencin sanalda tanışıp reel'de bir araya gelerek kendilerine yeni bir hayat kurması... Kader oyunu farklı şehirlerde başlattı. Kazananlar ise buna 'dur' diyenler ve tek yürek olanlar oldu... Artık oyun değil gerçek. Mesafelere dur diyoruz! Hayatıma değen 6 farklı renk... Yalnızlığımı kalabalığa çeviren, kendi hayatlarını arkada bırakarak yanıma gelen... Bu romanda gelecek anlatılmaktadır.

"Seni affedemiyorum çünkü çok güzel baktın gözlerime. Gözlerine hapsettin tüm benliğimi, beni kendine inandırdın. Şimdi karnımda senden bir parçayla gidiyorum. Ha bu arada yalanda olsa güzeldik her şey için teşekkür ederim. Hoşçakal sevgilim." Bu ona son sığınışımdı, son hediyemdi. O beni sevmemişti bile sadece bir oyundu bu ve oyun bitmişti. Leyla'sız bir Mecnun kalmıştı geriye... Karan'sız bir Nisan. "Hatırlıyor musun sevgilim? Hani seninle bir kavgamız olmuştu. Büyük bir kavga... sonra sen kaybolmuştun bir süreliğine. Uzaklaşmak istemiştin benim olduğum ortamdan. Üç gün boyunca yastığını izledim biliyor musun? Nereye gittin diye sorduğumda benden uzaklaşmak istediğini söylemiştin. O an öldüm biliyor musun? O an zaman durdu benim için. Karan, ben şuan benden uzaklaşıp geldiğin yerdeyim. Son nefesimi nefesinin değdiği yerde vermek için burdayım. Hoşçakal hatıralarımın başrolü, hoşçakal ömrüm olan güzel adam." Elimde ki silahı daha çok sıktım. Son kez derin bir nefes aldım. Ve bir elimle karnımı okşadım. Onu da alıp gidecektim ondan. Canından habersiz gitmişti çoktan. Son nefesimi bile onun adını anarken vermek istiyordum. İhanetine rağmen, benden nefret etmesine rağmen. Gözlerimi kapatıp yüzünü hayal ettim bir süre. Silah tam kalbimin üzerinde, parmaklarım da tetikteydi. Artık gitme vaktiydi. KAPAK TASARIM; @Lavender_odor

Uzanıp kasetçalarda bir düğmeye bastı. Şarkı çalmaya başladı. Sonra yanıma geldi. Parmaklarını nazikçe ellerime doladı. Beni kendine yakınlaştırdı ve ellerini belime koyup yavaşça sallanmaya başladı. Bende ellerimi onun boynuna doladım. Ela gözlerini gözlerimden bir saniye bile ayırmıyordu. Şarkının sözlerini mırıldanmaya başladı. "Hala İstanbul'dasın ama deniz yok dalgalarda." Biraz durdu ve devam etti. Bende onunla beraber söylemeye başladım. "Kaçmışsın gitmişsin buradan çünkü bıkmışsın bizden, ikimizden." Rüzgarlı bir sonbahar günü... Yanımda Rüzgar, üstümüzde gökyüzü, ayaklarımızın altında ve etrafımızda sarararak yere dökülmüş yapraklar. Ağaçın dallarından esintiyle ayrılıp havada süzüle süzüle yere düşen yapraklar... Ve ben aylar sonra ilk defa, O'nun yanında huzurluyum.