"Πως θες να προχωρήσουμε; Τι θα γίνει τώρα;" κατέβασα το κεφάλι μου ντροπαλά. Το χέρι του μεταφέρθηκε στο μάγουλο μου και με κούνησε ελαφρά για να βρεθούν τα βλέμματα μας για μία ακόμη φορά. Φοβάμαι λίγο την απάντηση του. "Δεν μπορείς να περιμένεις για λίγο; Αθόρυβα. Κανένας δεν χρειάζεται να γνωρίζει γι αυτό. Δεν είναι δουλειά τους άλλωστε. Έχουμε τόσα πολλά μπροστά μας. Αν το θέλουμε και οι δύο μπορεί να συμβεί, αρκεί να έχουμε απαλλαχτεί από όλα όσα μας κρατάνε μακριά" έχω ήδη χάσει το μυαλό μου. Αρκετά έχουν αποκαλυφθεί. Δεν υπάρχει λόγος να κάνω πίσω. "Εντάξει, θα περιμένω. Αρκεί να μην κάνεις κάτι το οποίο θα με πληγώσει" -Η Ανδρονίκη είναι 15 χρονών και πάει πρώτη λυκείου, ο Οδυσσέας είναι 16 χρονών και πάει δευτέρα λυκείου. Αρχίζει η καινούρια σχολική χρονιά, πολλά πρόκειται να γίνουν, είναι όμως έτοιμοι και οι δύο τους να τα ζήσουν; Είναι γραφτό να καταλήξουν μαζί ή ο εγωισμός θα νικήσει;

~Ξέρω ότι δεν είσαι ένα από τα πολλά κορίτσια που απλά πέρασαν από την ζωή μου και έφυγαν. Εσύ έμεινες ακόμη κι οταν δεν ήσουν εδώ, άγγιζες την ψυχή μου ακόμη κι όταν βρισκόσουν αλλού. Δώσε μου μία ευκαιρία να σου αποδείξω πως και εμείς μπορούμε να είμαστε καλά. Επειδή στο τέλος εσύ 'ανήκεις' σε εμένα και εγώ 'ανήκω' σε 'σένα'~ ~...Γιατί όταν έχεις φτάσει σε σημείο να νιώθεις πως ο άλλος είναι δίπλα σου ενώ δεν είναι ξερεις πως ήταν σημαντικός για εσένα και δεν μπορείς να τον αφήσεις να φύγει, η καρδιά σου, ακόμα και το ίδιο το μυαλό σου δεν μπορούν να τον αφήσουν να φύγει...~ Δεύτερο βιβλίο της σειράς, σας προτείνω να διαβάσετε πρώτα το The Boy With The Blue Eyes για να καταλάβετε τι συμβαίνει.

"Όχι δεν γίνεται αυτό!" είπα στον εαυτό μου. "Καινούριος μαθητής;" ρώτησα τον κολλητό μου και εκείνος γέλασε. Κοίταξα καλά το αγορι με τα κόκκινα μαλλιά που μπήκε μέσα στην αίθουσα. "Καλημέρα παιδιά, από σήμερα είμαι ο νέος καθηγητής λογοτεχνίας" είπε και έβαλε την τσάντα του στην έδρα. Αποκλείεται, είναι πολύ νέος για να είναι καθηγητής. "Luke αυτός δεν είναι ο-" "Ναι ο κολλητός του αδερφού σου. Βασικά είναι και δικός μου αλλά μέσα στην τάξη δεν νομίζω να μπορω να τον αποκαλέσω έτσι" είπε και χωρίς να απαντήσω κοίταξα τον καινούριο μας καθηγητή.

"Και μόνο που σε βλέπω μου χαλάει η όρεξη, οπότε δεν χρειάζεται να ρωτάς. Και να μην σου θυμίσω για το χθεσινό χαστούκι" είπε χαμογελώντας με το πιο ψευτικό χαμόγελο που θα μπορούσε κάποιος να έχει. "Χθες δεν ευθυνόμουν εγώ που ουσιαστικά με έβρισες" είπα και όλοι έμειναν αμίλητοι. "Μα είπα την αλήθεια. Παίζεις μπροστά στα μάτια όλων μας με τους φίλους μου, πως μπορώ να αφήσω κάτι τέτοιο;" το γεγονός ότι όλα αυτά τα λέει ήρεμα και με χαμόγελο με κάνει να θέλω να τον χτυπήσω ακόμα περισσότερο. "Είσαι ηλίθιος; Με ποιον έπαιξα; Ούτε να μιλήσουμε δεν μπορούμε... Γιατί μου συμπεριφέρεσαι έτσι;" είπα προσπαθώντας να συγκρατηθώ από το να μην κλάψω. "Γιατί κάθε άνθρωπος σαν και εσένα το αξίζει. Δεν σε θέλω κοντά στην παρέα μου, κατάλαβες; Θα σου έλεγα να μην έρθεις ούτε στην συναυλία αλλά έχεις πάρει ήδη τα εισιτήρια" είπε αρχίζοντας να θυμώνει. "Ήταν κακή ιδέα να έρθω" είπα και σηκώθηκα από την θέση μου.