Ήταν αργά το απόγευμα όταν συναντήθηκαν. Εκείνα τα λεπτά που ο ήλιος ανταμώνει για λίγο τη σελήνη. Περπατούσε αργά με τα χέρια στις τσέπες, όταν την είδε. Καθισμένη σε κάτι μαρμάρινα σκαλάκια, ανάμεσα σε μερικά αδιάφορα πρόσωπα. Τα κατακόκκινα μάτια του καρφώθηκαν πάνω της. Εκείνη, σαν από ένστικτο, γύρισε να τον κοιτάξει. Το μαύρο εγκλώβισε στα δίχτυα του το καφέ. Το ρούφηξε ως το μεδούλι και το φυλάκισε μέσα του. Ώσπου έγιναν ένα. Και η ανατολή έσμιξε με τη δύση. Και ο ήλιος αγκάλιασε το φεγγάρι. Και η Αυγή συνάντησε τον Lucas. Η άσπρη σκόνη φαινόταν τιποτένια πλέον στα μαύρα μάτια του. Και τα σκοτεινά σοκάκια της ψυχής του, φωτίστηκαν από το χαμόγελο της. Γιατί αυτό έκανε. Έδωσε όλο το φως που κρυβόταν τόσο μέσα της όσο και στο όνομα της. Και εκείνος ανταπέδωσε με το δικό του όνομα. Όσο, βέβαια, η γη, φωτίζεται απ'το φεγγάρι.

Η Christy μετακομίζει στην Καλιφόρνια για να συνεχίσει εκεί το σχολείο της. Προσπαθεί να κάνει καινούριες φιλίες αλλά πάντα θα μιλάει με τους κολλητούς της απ την Ελλάδα. Έτσι, γνωρίζει την Abby και την βάζει στην παρέα της. Όμως υπάρχει μια σημαντική συμβουλή για την Christy: Μακρυά απο τον Austin, το 'κακό' αγόρι του σχολείου που παίζει με όλες! Εκείνος, προσπαθεί να την κάνει δική του με κάθε τρόπο όμως εκείνη κάνει τα πάντα για να τον αποφύγει. Για πόσο ακόμα όμως? #7 στην Εφηβική φαντασία 4/7/16 <3