Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

Ayrı bir eve taşınmak başta çok güzeldi. Hele ev arkadışınız en yakınınızsa. Ama sonra o evi başkaları da alır ve tanımadığınız insanlarla yaşamak zorunda kalırsınız. Alışırsınız hem de çok alışırsınız. Ve bi bakmışsınız ki onsuz yaşayamazsınız.

Birden dudakları yukarı kıvrıldı. "Komik olan şey ne?". Aynı yüz ifadesiyle "Sana bir teklifim var." Dedi gülümsemesi daha çok yayılırken. Hala üstümde vücutlarımız yapışık duruyorduk. "Seni evime alabilirim." dedi sırıtarak. Aslında kötü bir teklif değil ama amacı kötü olabilir. Belki de çok büyük bi sapık! "Şartlarım var." dediğimde "Şart mı? Böyle bir yerdesin ve evde yaşamaya teklif ediliyorsun, birde şartın var. Yok ya." dedikten sonra hızla üzerimden kalktı ama yüzünde sinire dair hiçbir iz yoktu. Yatağa oturdu ve bende oturdum. "Sadece bir tane lütfen?" dedim masum görünmeye çalışarak, sağ omzumu hafif kaldırdım başımı da omzuma koydum. Dudaklarımıda hafif öne çıkardım. Kahkaha atarak "İkna yöntemin bu mu?" dedi. Komik mi duruyordum acaba. Tabiki de komik duruyordum başka neye gülücek. Hemen normal halime dönüp ciddileştim. "Peki tamam. Neymiş şu şartın?" dedi fısıltıyla konuşuyorduk. Ciddi halimi silip normal bir şekilde, "Şu genelevinde yapılan şeyden yapmak yok." Karşılıklı vote yapmıyorum mesaj atmayın!

"Ben sana odunum diyeyim,sen bana gülüm de"

"Pisst. N'aber yakışıklı?" diye başlıyan bir aşk hikayesi. Onlarda "Bir varmış, bir yokmuş."diye birşey yok. Onlar herzaman, herkesle varlar. "Dur ne yapıyorsun ?" "Sadece öpüceğim Alya." "Olmaz benim dudağımda tikim var." © Bütün haklar Kübra ve Zeynep'in hayal gücünde saklıdır.

"Nefret etmeyi dene, daha mutlu olursun" Seven bir kız, henüz nefret etmeyi öğrenmemişti. Eziyet etti, direndi. Öldürdü, küllerinden yine doğdu. Belki nefret etmeyi denedi, ama daha çok aşık oldu kusurlarına. İhanet mi dediniz? En yakınından aldı büyük bir darbeyi Tek geçmişinden... İstemedi aşık olmak, düşünmezdi bile, geçmezdi aklının ucundan. Ama öyle bi baktı ki gözlerine... İntihar olduğunu bile bile ölmek istedi. "En sevdiğim oyuncağım" dedi adam "Ben senin oyuncağın değilim!" Dedi, ama onu asla demek istemiştim kalbi. Direniyor şuan... Ama o gün çok yakın. Teslim olma günü çok yakın.

Deniz lise sona giderken hiç ummadığı ve beklemediği birisiyle beraberken hayat onu çok güzel yerlere götürüyordu.Sebebi ise onun canından çok sevdiği adamdı ne yaparsa yapsın onu çok seviyordu...

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."