Bir insan neden başkalarına acı çektirmekten zevk alır ki? Neden bu hoşuna gider? Aşık olduğu adam için neden diğer insanlara acı çektirir? Ya da adam aşık olduğu kadın için neden başkalarına zarar verir? Adam kadının gözyaşına kıyamıyordu, onun bir saç teli için dünyayı yakardı.. Kadın ise adamın gamzesine aşıktı, o gülüşü kaybetmemek için canı pahasına savaşırdı.. Uçurum kenarındaydılar sanki.. "Sevenler bir adım öne çıksın" dediler. Acısı kalbinin en derinlerine işlemiş, yavaş yavaş diğer organlara bulaşan hastalık gibiydi. Ölümcül bir hastalık... Umudunu kaybetmiş, ölümü bekleyen çiçekler gibi bekliyordu sadece.. *** Yazardan: Bir İpek atasözü derki: "Bir yerde mutlu olabilmenin yolu oraya sıçabilmektir." Hadi o zaman yaşamaktan vazgeçme! Hayat felsefen bu söz olsun..❤ Kitabın başlangıç tarihi: 21.12.2017♥♥ Kitap kapağı yapımını üstlenen Okumak__ozgurluktur'e teşekkürler ❤❤

01.12.2015 Yankı Sonat, sıradan bir kızdı. Mükemmel değildi, hiçbir zaman olmamıştı. Yankı'ya göre hayat toz pembe bir masal sayılmasa da o hep kalbinin ilkelerine göre hareket etmiş ve sert bir rüzgara kapılmıştı. Belki de sadece böyle olsun istemişti. Çünkü o yalnızdı, daima hor görülmüş ve birileri tarafından kırılmıştı. Yaşama tutunmak için tırnaklarını geçirdiği duygular onu bambaşka limanlara savurduğundaysa Yankı, hayatına dokunan ve gerçeklerini tepetaklak eden biriyle alabora olma riskine rağmen değişmek istemişti. Değişmişti de. O artık eskisi gibi iyi kalpli değildi. Uğruna göze aldığı her şey, sevdiği adamın günahıyla katrana bulanmış ve Yankı'yı siyaha adamıştı. Oysa bilmediği bir şey vardı: Tüm renkler, gökkuşağının karanlık yüzündeydi ve onun siyahı sahteydi. Hayatı gibi. Bora Aren Ateş de kötü bir adam değildi. Esip gürlemeyi, kırıp geçmeyi hiç sevmemişti. O geçmişinden kaçmaya çalışırken kaybolmuştu yalnızca. Gülmek istediğinde ağlatılmış, yaşamak istediği her an biraz daha öldürülmüştü. Zamanla çığlıklarını duyan olmadığını fark ettiğindeyse o da kalbini sağırlaştırmıştı herkese. Çocukken annesinin daima iyi biri olması gerektiği hakkındaki nasihatlerinden başka hiçbir şeyi yoktu belki ama o, tüm yaşadıklarından sonra iyi biri olamayacağına inanmayı seçmişti. İntikam almak istemişti. Kendi kalbine bile kulak tıkayıp almıştı intikamını aslında. Ancak sandığı gibi mutlu olamamıştı. Çünkü o nefretinin ucuyla tutuşturduğu kıza çoktan aşık olmuştu. Bunu anladığındaysa onu çoktan kaybetmişti. * Paletlerdeki tüm renkler siyah artık. Yankı'nın istediği, Bora'nın kirlettiği gibi. Onların artık bir rengi yok. Belki de sonunda renkler bile onları terk etti. O halde, şimdi sıra ölmelerde. * "O ve ben vardık. O gitti. Ve biz yarım kaldık."

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

Ona hiç sarılamamıştım mesela. Hiç elini tutamamıştım. Hiç öpememiştim. Hiç koklayamamıştım. Hiç sevdiğimi söyleyememiştim. Hiç dokunamamıştım. Hiç beraber uyuyamamıştık. Hiç saçlarıyla oynayamamıştım. Hiç dizlerine yatamamıştım. Hiç özlediğimi söyleyememiştim. Hiç, hiç bu kadar değersiz hissetmediğimi anlatamamıştım. Bu kadar hiçin arasında, her şeyim olmayı nasıl beceriyordu? Çünkü bir gülüşü yetiyordu bana. Sayılı sayıda görsem de, yetiyordu. Kıvrılan dudakları hiçliğe meydan okuyup, her şey hâlâ benim elimde, diyordu adeta. 'İstersem bütün hiçliği, çivileri ile beraber tabanından söküp, yerine istediklerimi dikebilirim. Hiçi hep, zerreyi zirve yapabilirim. Her şey hâlâ benim elimde.' Umut var, sadece biraz naza çekiyor kendini. Tutarsam bırakmayacağımı, benim onu dibine kadar harcayacağımı ve ortalığın tozunu attıracağımızı biliyor. Hâliyle gelmiyor. Çünkü küçücük bir umut ile bütün dünyayı karşıma alacağımı bilen herkes gibi, o da korkması gerektiğini biliyor.

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...

Pelin İzmir'de yaşayan yarı Alman yarı Türk bir kızdır. Dedesiyle büyümüş, ne intihar eden annesini ne de Alman babasını tanıyabilmiştir. Bir gün başarısının fark edilmesiyle İstanbul'daki saygın liselerden birinden burs kazanır ve hayatı değişir. Kendisini Bulut Tekin'in karanlığına çekilirken bulduğunda bir şeylerin yolunda gitmeyeceği en başından bellidir. Çağrı'nın ortaya çıkışı belki de bu zincirin bir başlangıcıdır. Aynı zamanda habersiz olduğu geçmişinin.

Sağlam ve sıradışı bir hikaye okumak ister misin? Cevabın evetse bu hikaye tam sana göre. **** Tertemiz bir hayatı olmasına rağmen feci halde bela arayan asi bir kız. Çünkü yaşadığını hissetmesi lazım. Belalı bir hayatı olmasına rağmen tertemiz bir hayatın hayalini kuran bir çocuk. Çünkü uğruna çabaladığı şeyler var. Peki bu ikisinin yolları kesişirse neler olacak? ***küfür ve olumsuz örnek oluşturabilecek davranışlar içerebilir***

"Selam güzelim." Güzelim? cidden mi? pardon nerden tanışıyorduk çıkaramadımda? "Biraz fazla samimi sanki?" diye mırıldandığımda anlamamış bir şekilde bana bakıyordu. Yapmacık bir gülümsemeyle "Selam" dedim. Kafasını aşağı eğerek beni süzdükten sonra tekrar gözlerime baktı. "Akşam ne yapıyorsun güzelim?" e yok artık şimdi tanıştık? yok yok kesin buda uçkuruna düşkün olanlardan. "İlk olarak bana güzelim demekten vazgeç. Sonra akşam ne yaptığım seni ilgilendirmez." "Aa neden öyle diyorsun ki? Bak akşam için benden iyisini bulamazsın." yuuuh! resmen bana yatalım diyor. Sinirle ayağa kalktığında oturduğun sıandalye yere düştü. Ellerimi masaya koyarak yüzümü onunkine yaklaştırdım. "Şimdi beni iyi dinle! Ben Sürtük değilim. Ve onlarla kıyaslanmaktan da hiç hoşlanmam! Ayrıca sana şu aval aval bakan kızlardan da değil. Ben hiçbir kıza benzemem beni kimseyle karıştırma!" Böyle bir şey beklemediği için afallamıştı bende bunu bir fırsat olarak gördüm ve masada ki suyumu alarak sınıfa çıktım

Hem romantizm hem eğlence okumak istiyor iseniz doğru yerdesiniz. İYİ OKUMALAR.... Kapak Tasarımı : Enabel

Ada, 18'ine gireceği gün anne ve babasının ölümüyle sarsılır. Ailesinin ölümü üzerine hayatta kalan tek akrabası olan amcası, onu İstanbul'a götürür. Ada, artık hiç bilmediği yeni bir şehirdedir ve yapayalnızdır. Onu karanlığın pençesinden kurtaran biriyle tanıştığında ise tüm hayatı değişecektir. Kiminle mi? Mert Arıcan Nam-ı diğer KURALSIZ... © TÜM HAKLARI SAKLIDIR ©