*Öncelikle şunu söylemeliyim ki, bu gerçek bir hikayedir. Kesinlikle yalan yanlış birşey yoktur.* (Tek bölümlük bir hikayedir.) 12.02.2020... Saat:02.09... Gece vakti gelen bir bildirim... Zaten koskocaman olan gözlerim, şaşkınlıktan daha da büyümüştü. Şaşkınlıktan elim ağzımda, mutluluktan ağzım kulaklarımda, heyecandan kulaklarım ise alev alev olmuştu. Gelin, buna sebep olan şeyi hep beraber okuyalım...

Ailesini şüpheli bir yangında kaybeden Arya, kimliği gizlenerek yetimhanede büyümek zorunda kalır. Vasisi olan aile avukatının izniyle küçüklüğünden bu yana yalnızca telefonda konuşsalar da aralarında bir bağ oluşan gizemli bir kadının vesilesiyle on sekizine basmasına yakın bir zamanda yetimhanede çıkar ve kendi evine yerleşir. Kader ağlarının örer, geçmişin silik raflarından bir tanıdığı, bir yabancı olarak karşısına çıkarır, çarpıştırır, bir kaldırımda kader ağlarını birbirine dolaştırır. Bu tanıdık yabancıyla yolları kesişip dururken bazı olaylar silsilesi sonucunda onunla özel bir bağ kurar, zaman zaman da geçmişin perdesini aralar. Acı bir sır gün yüzüne çıkmak için gün sayar. Aşktan kaçmak ve aşkın öznesini korumak arasında kalan Ulaş, yok sayamadığı bir fizik kuralıyla baş etmeye çalışırken Arya çoktan hayatının merkezinde yerini alır. Sırlarınsa zamansız anlarda ortaya çıkmak gibi kötü huyları vardır. Ben bir kelebeğim. Yarına ihtiyacım var. Biraz da sana... Biraz dediğime bakma. Kelebekler için biraz ne kadar önemlidir bilemezsin...

Geçmişindeki acıların külünden doğmuş zeki bir dolandırıcı; siyah kelebek. Yaşamadığı için ölmeyi bile beceremeyen hayata küskün bir kız; sudan korkan balık. Tanrının birbirlerinde çare bulmaları için bir araya getirdiği iki kişi. Peki ya bir gün ömrü olan bir kelebek yarına aşık olursa ne olacak? "Yürüyemiyorsan uçarsın dedi "Ölüme Fısıldayan Adam", ben de O'na uçtum..."

Bir gün daha sona eriyordu. Güneşin batışı denize yansıyordu. Morlar, kırmızılar, turuncular... Gökyüzü her türlü renkten renge giriyordu sanki. Güneşin batışı herkes için birşeyi temsil ederdi. Güneş batarken, kiminin çektiği acıların sonu olurdu. Kimininse mutluluğu son bulurdu. Zaten hayat böyle değil miydi? Acı çekmek, mutlu olmak... Hasret kalmak, kavuşmak... Her insan acıyla vârolur, mutlulukla büyür, hasretle kavuşur. İnsanların yüzlerinde uçuşup duran gülücükler gece olunca gözyaşına döner.Ağlamanın sızlamanın bitmek bilmediği yüreklerden kan damlar durur. Bitmek bilmez acılar, çoğu zaman son bulmaz ayrılıklar. Bazıları ölür, bazıları yaşarken ölür. Kimi hasretle baş etmeye çalışırken, kimi hasretle kardeş olur. Zaman acıtmaya başlar insanı.Yüreğindeki tiktaklar duraksayarak acıtır kalbi. Bu acıların içinden sıyrılmak isterken, Çınar'ın deniz mavisi gözlerinde buldu Afra kendini.O mavi gözlere dalarken yüreği, daha büyük acılara yelken açtığını fark edemedi. Mavi gözlerin sahibi koskoca bir Çınar'dı onun koyukahve rengi gözlerinde. Her geçen gün Afra'nın yüreğinde filizlenen Çınar büyüdükçe büyüyordu. Büyük insanların küçük aşkları gibi değildi onlarınki.Onlar büyük aşkların küçük âşıklarıydı.Ama şimdi yapacakları hatalar onlara geri dönecekti.Yerinden oynayan taşlar tekrar yerine değil onların yüreklerine oturacaktı. O taşların altından kurtulabilecekler miydi?

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."