''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Kaşlarını çatarak"Kimsin sen" dedi. Korkarak ayağa kalkıp doğruldum , "B-ben kayboldum yardım istemek için evinize geldim "dedim ,kaşlarını alay ederek kaldırıp hafif gülümseyerek, "Bu dağ başında, böyle güzel bir kızın tek başına ne işi olabilir ?" Diyerek yerinden kalktı. Bana doğru ağır adımlarla gelmeye başladı. "Böyle bir güzellik ayağıma gelmişken kolay kolay bırakmak olmaz öyle değil mi? "diyerek sırıttı. "Allah'ım ben niye buradayım ne olur beni kurtar."

Dicle, yapraklarını teker teker düşüren sonbahar ağacı gibi sonunda yine kendisiyle başbaşa kalmıştı . Yalnızlığın kıyısında kaybolmuşken fark etmeden tutunduğu bir liman onun tek sığınağı olmuştu. Artık kaybedecek çok şeyi vardı. Onun en derin sırlarında can çekiştiğini görebiliyordu. Altan'ın canını acıtacak gerçeği öğrendiğinde hiçbir şey için geri dönüş yoktu. Önünde iki seçenek vardı; bir muma ateş olmak ya da yanan ateşe dokunmak... Kitabımı istismar öğesi içerdiğinden +18'e taşıdım. Cinsellik barındıran bir kitap değildir.

Wenn aus anfänglichem Hass Liebe wird, dann entsteht zwischen der mutigen Zara und dem dominanten Adrían ein unbändiges Feuer der Leidenschaft. Zara Baizen beschützt ihre Schwester sowie ihre kleine Nichte Hazel vor ihrem aggressivem Schwager. Sie schickt die beiden ins Ausland und schenkt ihnen die Freiheit. Dabei hat sie eins nicht bedacht: den Bruder ihres Schwagers. Der unheimliche, mächtige, dominante und attraktive Adrían Juarez. Und dieser möchte seine Nichte haben um jeden Preis. Letztendlich wird Zara entführt und lernt den Bruder ihres Schwagers kennen, den sie zum ersten Mal dort trifft und von seiner Existenz erfährt. Cover Design by AnnieRosebud #1 in romance #1 in romantik

Aşk.... Sadece bir kelime. Onu yaşamak daha güzel. Uç arkadaş Alara,Meryem ve Selin.Düzenli ve sakin olan hayatları Bulut,Çınar ve Arda'nın girmesi ile karma karışık bir hale gelmişti. Kırılmak,ağlamak,kaçırılmak,sevmek ve sevilmek hepsi SEN BENİMSİN'de •İlk hikayem ve yazılım yanlışlarım olabilir.Şimdi'd

Düşünsenize sevdiğiniz adamın gönlünde size zerre yer yokken, siz gözlerinizde ki yaşlara çaresizce umut bağlıyorsunuz... Hatırlasana sevdiğim ; "Sen beni unutmayacaksın, ben kendimi unutturmayacağım" demiştin giderken. Sen haklıydın sevgilim. Sen... çok haklıydın. Sen beni dirilten, sen beni yaşatan ve sen beni öldüren... (Duyguların betimlemesi yoktur.) Kapak tasarımı: @writerladyy teşekkürler. Başlangıç tarihi:26 Ağustos.

elveda dedi; yutkunması on saniye sürdü... Mavi elbisesinin eteklerinde rüzgarın dokunuşları dalgalanırken uçurumda elleri bağlı gözleri siyah bantla kapalı sadece bekliyordu. Gözleri karanlığa söz keserken; fısıltıları rüzgara eş oldu. "bilmiyorum, kim bilmiyorum". ardından sadece karanlık... "sakın arkanı dönme, bu sadece bir başlangıç melisa sayın" "bana günaha bu kadar davet eden bir sebep söyle, Eren yiğit KARA" dört arkadaşın günahını sadece bir masum ödeyecekti... Melisa sayın...

[ÇAVZHÎN || BLAUÄUGIG] Die 21-jährige Lamees soll eine Scheinehe führen, damit sie ihre Eltern zurückbekommt. Es ist nicht leicht mit ihrem arroganten und kalten Verlobten Arda, aber sie hält es aus. Zumindest versucht sie es- Wären doch da bloß nicht die ganzen Hindernisse und diese blöden Leute von der Behörde, die diese Scheinehe durchschauen möchten. Ein langer Kampf entsteht. - Start: 10. Juli 2019 Das Werk, einschließlich aller Inhalte* ist geschützt. Ohne meiner ausführlichen Zustimmung dürfen keine dieser Handlungen bzw. Dialogen kopiert und als sein Eigenes verwendet werden. Alle Rechte vorbehalten. *ausgeschlossen Bild- und Videomaterial.

D A R K R O M A N C E «Möchtest du, dass es aufhört ? Dass dieses Spiel ein für allemal endet ?» durchbrach seine raue, messerscharfe Stimme, die endlos anhaltende Stille. Sie nickte, wohl wissend, dass sie durch diese kleine Geste ihr Todesurteil mit offenen Armen willkommen hieß. «Dann werde heute Nacht Mein...» Der kalte und der nach Rache lüsterne Blick in seinen Augen, nahm sie wie ein starker Windsturm ein, der sie unerwartet von allen Seiten aus gefangen hielt. Keinerlei Emotionen, keinerlei Wärme steckte in seinen Worten... keinerlei Liebe. Nur pures verderbliches Verlangen, der sie in dem hasserfüllten Feuer seiner Augen verbrennen ließ. Sie erschauderte. «Während ich dich durchnehme, möchte ich, dass du mich genauso hoffnungsvoll und voller Zuneigung anschaust, wie du ihn immer angeschaut hast. Während ich dir bei jedem harten Stoß, immer ein Stück mehr von deiner Seele raube, möchte ich, dass du mir ununterbrochen geradewegs in die Augen blickst. Ich will sehen, wie die Willenskraft, mit jedem Mal, wenn ich dich küsse, aus deinen Augen erlischt, wie die lodernd heiße Flamme deiner Hoffnung sich immer weiter zusammenzieht, bis nur noch der Ruß vorhanden ist, der sich um deine leblose Hülle legt und dich ersticken lässt. Bis ich dich, Amalia endgültig gebrochen habe.» Wenn Gerechtigkeit auf Rache trifft... Gut auf Böse... Leidenschaft auf Verlangen... Der Engel sich auf den Teufel einlässt... Und beide Welten unmittelbar miteinander kollidieren, erklingt der Todesschuss. Der melodisch sanfte Klang der Engel, wandelt sich in einen ohrenbetäubenden Schmerzensschrei um, dem jeder tatenlos zusehen wird. Denn ihre Reinheit würde ihr Untergang und seine Erlösung werden. Und während er ihr Gift werden würde, würde sie sein Heilmittel werden. 🏆2. Platz bei den Wattpad Oscars 2017 🏆1. Platz beim Best Book Award 🏆Hauptgewinner beim Best Book Award 🏆1. Platz beim Romance Award

İlk kez koca koca adamların kelamlarını takip etmek için siyah masanın etrafındaki koltuklardan birine oturduğumda on dokuz yaşındaydım. O kadarcık kızın öyle takım elbiseli, ciddi suratlı, ağır laflı adamların içinde ne iş yaptığını sorgulayan düzinelerce insana rastlayabilirdim. Bazıları yüzüme bakmışlardı; söylenilenleri buradan çıkınca aklımda tutabilecek miyim diye. Bazıları gözünü gözüme değdirmemişti; hiçbir sözcüğün bende yankı uyandırmayacağını düşündüğü için. Bunların içinden bazıları durup sadece bakışlarıyla demişlerdi ki; çoluğunuzu çocuğunuzu masanın etrafından toplayın. Kadınlarınıza sahip çıkın. Kızlarınızı zapt edin ey ahali. Bizi susturmaya kalkan, bize böyle bangır bangır bağırarak bakan, yokmuşuz gibi lafımızı kesen, yetmeyip ahkâmını da o çirkin ağızlarıyla kesmeyi erkekliklerine bir borç bilen insan müsveddelerine rağmen sırtımızı dönemezdik. Bizi görmek istemedikleri için yok olamazdık. Veyahut görmek istedikleri yerlerde var olmaya devam edemezdik. Biz istediğimizi yapar, istediğimiz yolu yürür, gövdemizi parçalamalarına izin vermezdik. Sessiz kalmazdık. Zapt edilecek bir varlık değildik. Hiç olmamıştık. Yine olmayacaktık. Boynumuzda bir yular varmış ve hâkimiyeti kendilerindeymiş gibi davrananların karşısında başımızı hep yukarıda tutacaktık. Birileri bir şeylere geç kalmanın bedelini bize ödetmeyi deneyeceklerdi. Zaten mutlaka bedel ödetmek isterlerdi. Fakat zaman akışkandı. Aklımızın alamayacağı kadar geç kalmışlık vardı. Bir yerlere yetişmenin bazen hiçbir öneminin olmayacağını düşünecek seviyede geç kalmışlıklardan bahsediyordum. Neyin erken neyin geç olduğu sonuca ulaştığımızda farkına varacaktık. Aceleye gerek yoktu. Biz başarırdık. Yine başaracaktık. *Betül'e, namı diğer Thealbatrosss'a ithafen.*