Aşkın nerede , ne zaman karşımıza çıkacağını bilemeyiz. Hiç ummadığı bir yerde aşkı bulacağını kim bilebilir ki? Onlarda bilmiyordu... Birbirleriyle daha çok vakit geçirmek ve daha çok eğlenmek için gittikleri bir kampta aşık oldular... Belki aşık oldukları kişi gerçek kişilerdi, belki de geçici kişiler... Bunu da bilemezdiler ama sevdiler. Onlar acısıyla, tatlısıyla sevmeyi seçtiler ama bu aşkın nereye gidiceği hakkında hiç kimsenin bir fikri yoktu. Ve onlar sonunun ne olacağını bilmeden sevmeyi seçtiler... Onları ya atraksiyonların bitmediği bir hayat ya da sıkıcı bir hayat bekliyordu. Bu hayatı kontrol etmek onların elindeydi... Bu hikâyenin sonunu öğrenmek için sizi kitabıma davet ediyorum. İyi okumalar... 06.04.2017 #gençkızedebiyatı 29 02.26.2018 #mizah 36 02.03.2018 #mizah 35 06.16.2018 #gençkızedebiyatı 14 01.27.2018 #klasikler 3

Bu eser Oğuz Atayın sözlerinden derlenmiştir. Beğeni, yorum ve önerilerinizi bekliyorum. Beni anlamalısın çünkü ben kitap değilim. Çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz, yaşarken anlaşılmaya mecburum. Ne ölmek nefessiz kalmaktır; ne de yaşamak nefes almaktır. Yaşamak; sevilmeyi hak eden birine yaşamını harcamaktır. Yalnızlığı çok seversek, bir gün o da çekip gider mi?

Dışı mavi, içi siyah kadının geçmişi...,geleceği...,hayatı...,hayalleri...

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

Melek ve Ateş... Biri pişmanlığın kor ateşine düşmüş, biri ise yüreğine düşen kor acıyla baş başa kalmış. Peki ikisinin de bu kordan çıkması ne kadar mümkün? Ya ikisinin de koru birbirlerinde tamamlanıyorsa? Soruların cevap bulacağı, vicdanların konuşacağı ve hayatın planlarla nasıl savaştığı anlatılan Bir Aşk Masalı... Bu masalda yanmak da serinlemek de Meleğin Ateş'inde saklı...

Hikayeyi güncellemeyi unutmayın

''Şimdi sen seç Güneş'' Babama boş gözlerle baktım. ''Neyi baba?'' ''Hayatımızın her yerinde olan bir şey seç istiyorum'' Aklıma tek bir şey geliyordu. ''Kamera, buldum baba kamera istiyorum''

Herkesin hayatta en az bir amacı vardır. Benim amacım iyi bir hemşire olabilmek... ve yöntemim gülümsemek... Herkesin aksine gülümsemekten bir an bile vazgeçmeyecek bir hemşire olacaktım. Hastalarıma gülümseyerek iyi gelecektim. Tek amacım buydu. Tabi ilk staj deneyimimi onkoloji de yapmak planlarım dahilinde yoktu. Hele Onur gibi bir hastam olacağını hiç düşünmemiştim. Onur... zorlu bir hastaydı. İletişime kapalı, kimseyi umursamayan, konuştuğunda insanı terslemekten çekinmeyecek biriydi. İnsanı kolayca kırabilecek ve bunu düzeltmek için gram uğraşmayacak biriydi. Tüm bunlara dayanabilirdim ama ölümü kabullenmiş olması... bunu aşmakta zorlanıyordum. Herkesin hikayesi iyi bitmek zorunda değildi ama Onur'unki iyi bitmeliydi. O bunu hak ediyordu... (Sevdim isimli hikayemin kurgusu üzerinde biraz oynayacağım. Ve yeni ismi olan Seni Bana Getirdi olarak yayımlayacağım.) Not; Kapak için Sinem_Ekin isimli okuyucuma çok teşekkür ederiiim <3<3 (Kapak gönderirseniz seve seve kullanırııım ^^ )

Eylül için her şey o salak maskeli baloda başladı. İdealindeki beyefendiyi bulmuştu. Umutsuz bir aşka tutundu. Belki de aşk değildi. Sadece acı bir takıntıydı. Ama o takıntı öyle büyümüştü ki içinde boyut değiştirmiş de olabilir. Geçmişine bağlı yaşadığından bihaberdi. Sonra hayat ona bir şans verdi. Kısaydı, biraz da hüzünlü. Sonra hayat bir şans daha verdi. Değerlendirip değerlendirmemek Eylül'e kalmıştı, onun doğrularını ve duygusal amaçlarını tepetaklak edebilecek o bir şans daha.

Aldatılmak hayal kurmaya engel miydi? Peki ya terk edilmek? Annesinin ölümünü izlemek ne kadar kötü yapabilirdi bir insanı? İkisi de zıt kutup gibiydiler. Ama onları birbirine çeken güçlü bir şey vardı. Deniz... Tesadüfen tanışmaları sonucunda hangisi diğerinin öğretmeni olacaktı? Üstelik ikisi de öğrenciyken. -İlk ders "Herkese hemen güvenme." Aptal kız.Daha ilk dersten kalmıştı...