Hira her şeyi tozpembe gören, gerçekleri görmemek için elinden geleni yapan bir kızdır. Ama yaşadığı şeyler onun bu yönünü aksine çevirir ve bir gün gerçeklerle yüzleşmek zorunda kalır. Bu yüzleşme, değişiminin en büyük adımıdır. °°°° Ben Hira. Yıllar önce yapmış olduğum hatanın bedelini hala daha en derinlerimde hissediyordum. Boğazımdaki ipler daha fazla geriliyordu ve ben, bu boğulmayı gerçekten hissediyordum. Defne'nin, benim kim olduğumu öğrendiğinde nasıl davranacağını sürekli ama sürekli düşünüyor ve bu yüzden bütün bu gerçeklerden kaçıyordum. Artık bitti. Belki bencil birisi idim. Her zaman her şeyde Defne'yi düşünüyormuş gibi yapıp kendimi düşünüyordum, olabilirdi. Ama sevilmek istiyordum. Kabul gördüğüm kişinin benim yanımdan ayrılmasını istemiyordum. Ve ben Hira. Her daim kendisiyle çelişen Hira. Defne'ye aslında en büyük haksızlığı yapan kişi. Tek bir hatanın ömrüm boyunca can çekişmemi sağlayacağını bilmeyen Hira. Acım ne yapsam dinmiyor.

Batın, Miray ve Arya'nın hikayesinin altındaki gerçekler ile karşılaşınca çok şaşıracaksınız. Bak bir kitapta geçiyor "insan, unuttuğuyla tekrar tanışabilir" bu cümle bir gün lazım olursa umudumuz olsun. Hangi gün olduğunu hatırlamama karşın bir Kasım gecesiydi. Dışarıda tıkırtılarıyla odamın sessizliğine tane tane notalar bırakan yağmur damlaları. Bilgisayar ışığında seni düşünüyorum.Zifiri karanlıkta ufacık bir ışık ve ben.Ürpertici karanlıktan korkuyormuydum?Hayır.Ben seni severken karanlıktan korkmamayı öğrendim.Çünkü sana duyduğum özlem bu şehrin karanlığından daha büyüktü. Sevgi yaşanır anlatılmaz. Bu yüzden çeşitli benzetmelere başvursamda anlatamıyorum içimdeki o hissi. Büyük ama bir o kadar da can acıtıcı. Olmuyordu. Akşamüstü dinlediğim bir şarkı,okuduğum kitabın tek bir satırı yetti tekrar seni düşlememe. Seven insandan unutmasını istemek en büyük acımasızlık değil midir?