⚠️KSIĄŻKA ZOSTAJE NARAZIE ZAWIESZONA JAKO, ŻE BĘDZIE ONA W TRAKCIE POPRAW⚠️ Historia młodej Yoru Mitchell której marzeniem jest zostać bohaterem jak jej ojciec. Brzmi bardzo uroczo prawda? Sprawy niestety nieco się komplikują, główna bohaterka poznaje osoby których teoretycznie powinno się unikać, wydarzenia na nią czekające mocno poruszą nastolatką. Zauważa, że wszystko ma swoje ciemne strony nawet i takie bycie bohaterem i może jednak bycie kimś kogo ludzie tak teoretycznie uwielbiają nie jest do końca takie piękne. Sprawy komplikują się tymbardziej kiedy w grę wchodzi odmienne zdanie matki, quirk nad którym dziewczyna nie może zapanować i być może też osoby które zajmą specjalne miejsce w sercu Yoru. Czy wszystko się ułoży i Yoru zostanie kolejnym Pro Hero czy może, to co na nią czeka zmieni kompletnie życie dziewczyny jak i życie innych? 💎 #87 w Boku no Hero Academia #168 w Akcja

John potrzebuje korepetytora z chemii, ale nie stać go na opłacanie lekcji. Lecz od czego ma się kumpli? Mike wpada na świetny pomysł. I tak John Watson spotyka Sherlocka Holmesa. Co z tego wyniknie?... Przekonajcie się sami. Krótko mówiąc Teenlock. ;) Sherlock Holmes and John Watson (c) Sir Arthur Conan Doyle, BBC Story (c) MushiAkki

Bakugou nigdy nie poszedłby dobrowolnie na coś tak "idiotycznego" jak zajęcia z kaligrafii. Właśnie. Dobrowolnie. Sprawa jest prosta. Chcąc dostać się na studia o wyjątkowo wysokim poziomie kształcenia, niedoszły student musi zdobyć certyfikat z kaligrafii. Coś co miało być rzekomo prostym wypisem papierka komplikuje się gdy na jednych z pierwszych zajęć spotyka swojego licealnego rywala. Historia o wybuchowym chamie w zestawieniu z ułożonym, skrytym paniczem z dobrego domu.

Rysował palcem po krętym tatuażu na jasnej skórze. Zaczął od szyi, która od razu odsłoniła się pod jego dotykiem. Reagowała mimowolnie nauczona, że otrzyma więcej przyjemności. Długa szyja działała jak magnez. Gdy była naga i odsłonięta - nakazywała, krzyczała. Nie mogła pozostać bez atencji i dotyku. Trzeba było musnąć ją ustami, zostawić wilgotny ślad, powtarzać tę czynność aż cała skóra zostanie pokryta niewielkimi wypustkami przyjemności. Dopiero wtedy można było iść dalej wzdłuż krętego rysunku.

Parę miesięcy temu kupiłem kubek ze złoconymi maziajami. Na wyprzedaży. Żaden prezent, żadna okazja do wspominania. Zwykły, ładny kubek za 15 złotych. Od tego momentu piłem kawę tylko z niego. Plułem fusami z herbaty do jego wnętrza. Nigdy jednak nie spojrzałem na ten kubek w szczególny sposób. Zwykła rzecz, nie? Jednego wieczoru rozsiadłem się wygodnie przy biurku. Patrząc na telefon chciałem sięgnąć po zeszyt do pisania tekstów. Banalna sytuacja. Poczułem, jak moje nieuważne palce nie wymijają kubka. Pozwalają mu przewrócić się, ześliznąć z blatu. Mimo że nie widziałem, poczułem nacisk niepokoju. Moja głowa sama narysowała trajektorię lotu, rozbicie, wylanie. Stratę. Przez ułamek sekundy miałem jeszcze nadzieję, że uda mi się złapać kubek, uniknąć tego, co ma się za chwilę wydarzyć. Ale dobrze wiedziałem, że już mi się nie uda. Poparzyłem tylko palce. Patrzyłem na nowy kształt kubka, rozbity na części. Nasza przygoda się skończyła. Bezpowrotnie. Nie miałem już pić z niego kawy, pluć fusami do wnętrza. Ta chwila, gdy wiem, że coś stracę jest zawsze intensywna. Człowiek zamiera, wstrzymuje oddech. Jest okrutnie krótka, ale ściska w dołku. Zawsze towarzyszy jej nadzieja. Głupia i naiwna. Tak mocno wierząca, że jeszcze się uda. Uczucie straty. Tak, to tego uczucia nie znoszę najbardziej. Gdy wchodzi w ciało, wpełza we wnętrze, uświadamiam sobie, jak bardzo coś było dla mnie ważne. Czy to Nivan, czy durny kubek ze złoconymi maziajami.