Safir Mila Safkan, şu an olduğu yaşından çok daha ufakken, hayatının taşlarını yerinden oynatan bir olay yaşar ve kendini ansızın, yetimhanenin soğuk duvarları arasında kimsesiz bulur. Sahip olduğu şeyler, her ne yaşarsa yaşasın iyi kalan kalbi ve tutkuyla bağlı olduğu dansıdır. Kalbi yalnızca bir tek şey için, bale için çarpar. Ta ki ikincisini bulana kadar. Hazer Han'ı. Dans seçmelerine gittiğinde, kendisini seçen bu adamın gözetimi altında dans etmeye, müzikali kazanma hedefiyle bir kelebek gibi kanat çırpmaya başlar. Fakat, sahip olmayı istediği tüm bu başarıların yanında, ona başka bir hediye kılınmıştı. Aşk. Kendi kalbi kadar hassas, nazik bir kalp, Mila'ya yaklaştığında, bu zamana kadar koruduğu tüm savunmaları yavaşça yerle bir olur ve aşk, arzuyla, bedeninde dans eder. •yetişkin içerikli sahneler mevcuttur•

Sevgi acıtır, öp yaralarımdan belki sana da bulaşır.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.

Annemin beni hiç sevmediğini düşünürdüm hep. Kendimde hata arardım. Ama aradığım hatalar hep kendi çapımda basit hatalardı. Hiçbir zaman başka şeyler aramamıştm altında. Hayal gücüm her zaman çok genişti fakat yaşayacaklarım aklımın ucundan bile geçmezdi. Bilemezdim bu kadar karmaşık olabileceğini. Öyle bir çıkmazdaydım ki, nereden tutsam elimde kalıyordu. Annesiz gibi hissederdim, hatta ebeveynsiz. Evet bir babam yoktu, annem var gibi de hissetmemiştim. Her zaman eksiktim. Ama hep kendime kızardım. 'Annen ne de olsa yanında. Evindesin. Seni çok seven kardeşlerin var. Kimsenin samimiyetine güvenmiyorsan, kendi öz ağabeyine güven. Annen seni seviyor, sadece gösteremiyor.' Bilemezdim. Kendimi kandırdığımı bilemezdim. Asla geriye dönemeyeceğimi bilemezdim. Kimseye güvenmemeyi bu kadar ağır deneyimleyeceğimi bilemezdim. Hiçbir şey bilemediğim için bu haldeydim. Gerçekten yalnızdım. Bacaklarımı karnıma kadar çekmiş yerini bilmediğim bir yerde bilmediğim bir sokak lambasının altında oturuyordum. Nereye gideceğimi ne yapacağımı bilmiyordum. Her şey çok karmaşıktı ve ben nasıl çıkacağımı bilmiyordum. Galiba burada donarak ölecektim. ''Teşekkür ederim.'' dedim kendi kendime. Tüm bu yıkık halime rağmen. Beni duyduğundan adım gibi emindim. ''Her şeye rağmen bu yaşıma kadar çok da güzel olmasa da güzel bir çocukluk geçirdim. Beni küçücük çocukken değil de şimdi evden attırdığın için...''

Babasının Kızı adlı hikayenin devamı niteliğindedir.

Kapak tasarımı @tuannimia "Hani bitkilerin yaşamak için suya ve güneşe ihtiyacı var ya benim de sana ihtiyacım var" Meriç Karal