"Hiçbir yenilgi böylesine görkemli, hiçbir zafer böylesine acınası olmamıştır!"

&&&İnan bana yapma dedi kadın. sus yalan söyleme dedi adam. kadın anlattı adam inanmadı. kadın sustu.Ve affetmedi. ************************************************************************************************* ******************************************************************************************************************************************************************************************************************5 YIL SONRA**************** &&-Asaf:"Böyle bir gecede beni yanlız bırakmadığınız için teşekkürler bu akşam şirketimizin yeni ortaklarından Korhan pars için toplanmış bulunmaktayız birazdan burada olacaktır kendisi."Şimdiden bunalmıştı adam.Bir an önce bitmesini istiyordu bu tantananın.gözlerini çevirdi ve kapıdan giren ilk önce uzun boylu yakışıklı adamı gördü sonrasında yanındakı kırmızı kıyafetli kadını.ve yüzüne baktı kadının.Mavi gözler.5yıl öncesine gitti adam.O birleşmiş ellere baktı.Pişmandı hemde ölesiye.Kadın döndü hemde hiç beklemediği bir anda.*********************************************************************************

Ve Arden Ayman.. O gece sadece sokağıma değil, tüm yaşantıma atmıştı adımını.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Özgür'ün Balığı ve Yosun'un okyanusu...Küçük turuncu bir balık...Kafadaki tilkiler... Yosun ve Özgür olup okyanusta yüzmeye, gökyüzünde süzülmeye ne dersiniz?

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."