-Nie dotykaj mnie - powiedziała poważnym tonem. -Dlaczego? O co ci chodzi? - Nie odpowiadając ruszyła przed siebie. Bez namysłu złapałem ją za nadgarstek. Poczułem jak cała się spięła. Powoli odwróciła twarz, w jej oczach pojawiły się łzy. -Nie dotykaj mnie, proszę - ostatnio słowo powiedziała ciszej. To nie był rozkaz, to było błaganie.

,,Człowiek może wytrzymać tydzień bez picia, dwa tygodnie bez jedzenia, całe lata bez dachu nad głową, ale nie może znieść samotności. To najgorsza udręka, najcięższa tortura." ~ Paulo Coelho Karim Shaheen już nie tkwi w więziennej celi. Ale to wcale nie oznacza, że jest wolnym człowiekiem. Demony przeszłości dopadają nie tylko jego, ale także jego najbliższch. Aby je pokonać muszą połączyć siły rozdzielając się, przypomnieć sobie, oddalając w niepamięć, przeżyć ginąc. Czy takie poświęcenie jest w stanie ich uratować? A może tylko ich pogrąży?

Okładka zrobiona przez oneyellowbee! Ale nie, zawsze musiała wiedzieć lepiej i postanowiła wrócić do domu. Oczywiście mogła zamówić taksówkę, lecz spacer przecież dobrze jej zrobi. Przecież to tylko pół godziny drogi. A teraz idzie sama, drogą przy lesie. Włosy na ciele stoją dęba, a oddech jest nierówny i drżący. To tylko twoja wyobraźnia, za dużo wypiłaś i ci odbija. Cały czas powtarzała sobie. Lecz jeszcze nie zdaje sobie sprawę, że to złuda. Stukot obcasów sprowadził do niej zabójcę. Dla niego to jak świetlisty znak z napisem „Tu masz ofiarę! Smacznego!". Zadowolony z siebie leży pomiędzy drzewami i czeka. Już snuje plany gdzie się najpierw wgryzie, by jej nie uśmiercić. Przecież jaka to satysfakcja, nie słysząc krzyków i jęków zdobyczy. Pozwoli jej się czołgać, by następnie uszkodzić ścięgna i mięśnie. Już czuje smak jej krwi, przez co się aż się oblizuje. Wybiega tuż przed nią.