Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

"Ben buyum..." dedim dalgın sesimle. "Deniz'im siyah, Güneş'im siyah... Hayatımdaki tek renk siyah..." Gözlerimi resimden çekerek Barlas'a çevirdim, omuzlarımı kaldırıp indirdikten sonra dolu gözlerimle konuştum. "Benim dünyam siyah..." Gözlerini kısarak "Sen..." dediğinde sertçe yutkundu, "Senin..." Devamını getiremedi. Kalbimdeki en ufak cesaret kırıntısına kadar tutundum. Kalbim onun için attı, dudaklarım sadece onun için aralandı. Kafamı ağır ağır salladım. "Her şey sensin... Yanlış, belki de doğru ama böyle... Bu böyle..." ***************** 4.5.19 İtiraf #1 Tarifsiz #1 Genel #11