«Φυγε»είπε ψυχρά «Νόμιζα , χθες είπες»άρχισα να λέω αλλά η φωνή μου κόπηκε «Τράβηξε πολυ όλο αυτό το παιχνιδάκι»είπε και έδειξε ανάμεσα μας «Παιχνίδι ; Παιχνίδι ημουν για εσένα; »είπα και καυτά δάκρυα έκαναν την εμφάνιση τους πάνω στα μάγουλα μου . «Ένα παιχνίδι που κουράστηκα να παίζω »είπε χωρίς να με κοιτάει στα μάτια «Τα μάτια σου είναι κατακόκκινα , τι ήπιες πάλι ;»ρώτησα και γύρισε πλάτη σε εμένα «Φυγε»ούρλιαξε και έκανα ένα βήμα πίσω κολλώντας στην ντουλάπα . «Δεν τα εννοείς αυτά που λες»αναφώνησα . «Είπα φύγε !»Έκανε ένα βαθούλωμα στην πόρτα της ντουλάπας τοποθετώντας τα χέρια του δεξιά και αριστερά από το κεφάλι μου .

Μπορώ μόνο να σε φανταστώ μπροστά στα σκοτεινά μου μάτια να λάμπεις σαν κεραυνός. Όπως ένα νεφέλωμα που πρόκειται να σχηματιστεί. Έχω τη μύτη μου κοντά στα σεντόνια γιατί με κάποιο τρόπο αυτό το κενό πήρε τη θέση σου. Είσαι πολύ μακριά, αλλά υπολείμματα από κάτι άδειο παραμένουν εδώ. Απλά κάτι που έμαθα να αποφεύγω. Αλλά μερικές φορές. Μόνο μερικές φορές, νιώθω κάτι διαφορετικό. Κάτι πιο συναρπαστικό, πιο άνετο, πιο φιλόξενο κάτω από αυτό το κενό. Γι'αυτό κλείνω τα μάτια μου και χαμογελάω. Γιατί ακριβώς κάτω από τα μάτια μου υπάρχει ένα κορίτσι με μαύρη χαίτη που τα μάτια της είναι έντονα, σαν μια βίδα από μαύρη αστραπή. Κάτω από τα μάτια μου είναι τα αστέρια που σχηματίζουν το πρόσωπό σου και κάθε φορά που χαμογελάς λάμπουν λίγο περισσότερο. Οι ώρες μου είναι. Η νύχτα πέφτει. Αλλά πάλι κλείνω τα μάτια μου και χαμογελάω. Απλα χαμόγελα. Ξέρω ότι είσαι εδώ, κάτω από τα βλέφαρα μου.

Ήταν το απαγορευμένο , αυτό που δεν μπορούσα να έχω , ήταν το κακό αγόρι και ο καλύτερος φίλος του αδερφού μου . Ακόμα και τώρα σκέφτομαι πως κατέληξα έτσι , να τον αγαπώ τόσο πολύ . Ερωτευόμαστε πάντα αυτόν που μας βασανίζει δεν λένε ; "Μερικές φορές ερωτευόμαστε λάθος ανθρώπους"αναφώνησε , προσπάθησα να καταλάβω αν το εννοεί ή όχι , αλλά τα δάκρυα μου δεν με άφησαν να διακρίνω καλά το πρόσωπο του . "Δεν πιστεύω πως ήμασταν λάθος"ανακοίνωσα ενώ η φωνή έσπασε στο τέλος . "Ξέρω πως ούτε εσύ το πίστευες"συμπλήρωσα . "Δεν γίνετε αλλιώς Δαναη" σταμάτησε να κοιτάει το τοίχο απέναντι του και κοίταξε εμένα . " Αν δεν κάνουμε τους εαυτούς μας να πιστέψουν πως ήμασταν λάθος δεν θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε . Δεν θα μπορέσω να προσχωρήσω"είπε με περισσότερη ένταση . "Τελείωσε"είπε αυστηρά . Φέραμε πολλές φορές τις ζωές μας άνω κάτω για αυτή τη σχέση . Είναι δίκαιο να τελειώσει έτσι ; Είναι δίκαιο να τελειώσει ; Dove Cameron & Ian Harding

«Είσαι καλά;», με ρωτάει. «Ναι», λέω αλλά και οι δύο ξέρουμε ότι λέω ψέματα. Είναι ήσυχος, αλλά μετά με κρατάει λίγο πιο σφιχτά, λίγο πιο κοντά στο στήθος του. Ας φύγουμε μαζί, θέλω να του πω. Αλλά δεν έχω κανένα δικαίωμα να του το πω αυτό. Δεν έχω το πιο μικρό, πιο απειροελάχιστο κομμάτι στη ζωή του. «Μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο», οι λέξεις είναι στην άκρη της γλώσσας μου. «Ξέρω ότι ήμασταν προσωρινά, αλλά αυτό δεν το κάνει ευκολότερο», συνεχίζω. Στη σιωπή μας, νιώθω τα χέρια του να χαλαρώνουν γύρω μου, νιώθω ότι αρχίζει να παρασύρεται. «Σε παρακαλώ, ας μιλήσουμε κι άλλο», ψιθυρίζω στο στήθος του. «Σε παρακαλώ μην το αφήσεις λες και δεν ξέραμε ποτέ ο ένας τον άλλο». Η απαλή αναπνοή του χτυπάει το μέτωπό μου. «Ξέρω ότι είχαμε πει όχι αισθήματα», λέω δυνατά αυτή τη φορά. Κάνω μια παύση. «Αλλά αυτό δεν ήταν ποτέ με το πως λειτουργούν τα συναισθήματα».