Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."

Biliyor musunuz? Herkesin geçmişi bir yapbozdan ibaret. Önemli olan o yapbozu bir arada tutabilmek. Ben kendi yapbozumu bir arada tuttum. Şimdi bir arada tuttuğum yapbozumun parçaları İlk başta 1 parçası 2.'si 3.'sü teker teker kayboldu. Son parçası da kaybolduğunda ateş harlandı. Görüyor musunuz? Yapboz parçalarımın yanışını. .......... ......... ......... ....... Ben Melek... Melek Atay... Bu benim yapbozumu birleştirme hikayem Benim yapbozum vardı ; küçükken sürekli başından ayrılmayıp defalarca bozup defalarca birleştirdiğim. Kısacası benim yapbozum benim dünyamdı. Yüzüme gerçekleri vuran düşmanım , yapbozumun parçaları kaybolmuş bir dünya belletti. Bilmiyordu, parçaları birleştireceğimi, Kimse bilmiyordu kaybedeceklerdi, bunu kalbimin en derininden hissediyorum. --- Yapbozumu oynadığım gibi bu da bir oyundu...Sadece bana hazırlanan, zamanı geldiğinde bozabileceğim bir oyun... İlk başta not geldi. Sonra kalbimi yerinden oynatan telefonum çaldı. Özel numara yazıyordu ekranda meğersem ilkokul arkadaşım aramış. Benden yardım istedi. Koştum ona yardım edebilmek için. Yetişemedim. O gece bana zehir olurken onu gördüm. Enes Kahraman... Elinde bir silah vardı. Ona doğru koştum. Yanına geldiğimde geceme bir imza atacaktı, bunu da hissettim. Hissetmemin üzerinden henüz beş dakika bile geçmeden hislerim doğru çıktı. Yerde, tekerleğin kenarından çıkan bir el vardı. Sonra öğrendim ki yardım edeceğim canım arkadaşım,Naz, o elin sahibi. İşte böylece geceme imza atmakla kalmayıp ruhumu sise buladı. Ben bu oyunu bozacaktım. ----