Hani her 20 yaşında askere gidenler için ana kuzusu derler ya biz neyiz o zaman? Daha 14 yaşında hissettim ellerimde tüfeğin kara metal soğukluğunu. 14 yaşında ana hasreti ile ağlarken ordu malı ranzalarının mavi nevresimlerine sarıldım... Dışarıda yaşıtlarım her türlü itliği kovalarken, sözde ergenlik triplerine girip babalarının yüzüne çarparken kapıları... Ben sabaha kadar bölük komutanının kapısında esas duruşta nöbet tutuyordum baba hasreti ile... 14 yaşında düşünürsün ilk kez ciddi ciddi bir gün ölebileceğini... Hatta kendini boş verip yan yataktaki kan kardeşinin şehit haberini alırsam naparım diye düşünürsün ciddi ciddi. Ha işte biz o zaman büyümüşüz de bizim haberimiz olmamış. O yüzden hep 14 yaşında kalmışız...

Yeni hikayem biraz acemiyim kusura bakmayın