"Kardeşlerine dokunmalarına izin vermeyeceğim, Ayperi." Genç kızın gözlerinde parlayan umut ışığıyla kalbi sıkıştı Atahan'ın. Az sonra söyleyeceklerinden sonra meftun olduğu gözlerdeki umudun yavaş yavaş solmasını izlemeye yüreği el vermiyordu. Daha söylemediklerinin ağırlığıyla gücü azalmıştı. Geniş sırtını kıza çevirip derin bir nefes çekti içine. "Tek bir şartla!" "Ne isterseniz yaparım Atahan bey. Yeter ki beni kardeşlerimden ayırmalarına izin vermeyin." Dedi titreyen sesiyle. Hırpalanmaktan yırtılan elbisesi ve yara bere içinde olan bedenine rağmen iki kardeşine de sıkı sıkı sarıldı. Her ikisi de az önce yaşadıkları saldırıyla sus pus olmuşlardı. Kardeşlerinin gözlerinde gördüğü korkuyla içi yandı. Onları zalim amcalarından korumak istercesine sıkı sıkı sinesine bastırdı. Dış kapının daha sert yumruklanmasıyla korkuyla kardeşlerine daha çok sarıldı. Amcalarının bağırış seslerini duymamak için kulaklarını kapatmak istiyordu Ayperi. Hıçkırık sesleri Atahan'ın kulağına gelirken hissettiği vicdan azabıyla gözleri doldu. Avucunu yumruk yapıp ısırdı tüm hırsını çıkarırcasına. "Karım olmanı istiyorum!" Ortama bomba etkisi yaratan sözlerle her ikisi de sarsıldı. Bu sefer odada ikisinin sert soluk sesleri yankılanıyordu. Ayperi şaşkındı, Atahan ise darmadumandı. Çaresiz bir kızı sırf duygularını tatmin etmek için kendine mecbur bırakmıştı. Yaptığının adice olduğunu biliyordu ama ilk kez yüreğine yerleşen bu aşkı, kaybetmek istemeyecek kadar bencil bir adamdı. Burnunu dikleştirerek devam etti sözlerine, "Eğer benimle evlenmeyi kabul edersen amcalarının Kars'ın sınırlarından girmelerine bile izin vermem."

Gözlerime iki çift yeşil göz bakiyordu yoksa ela mıydı *aman sanane Kızım kendine gel Afife* diye kızıyordum kendime şokun etkisinden kurtulduktan sonra gözlerimi gözlerinden kaçırdım ve kendimi doğrultmaya çalıştım. Gözlerinin rengi çok güzeldi ama bunları benim düşünmem doğru değildi sonuçta haram di. Sinirlenmiştim, bunca senedir helal olmayan bir erkeğe elimi bile vermeyen ben Afife. Adamın biri gelmiş ve ben onun kucağına düşüyorum. Ben kendime çeki düzen verirken o beni izliyordu bu durumdan oldukça rahatsız olmuştum. „Sağır mısınız?" Diye bir ses çktı su dev gibi Adamdan baya kasklı gibi duruyordu baya da yakışıklıydı üstündeki lacivert Takım Elbise de baya bi yakışmıştı. ALLAHim ne diyorum ben tövbe tövbe. Biraz duraksadıktan sonra „sizsiniz sağır, hem siz bana hangi hakla dokunuyorsunuz ki?" Bunları söyleyince tabikide yüzüne bakmıyordum bay öküzün ne demek ya sağır mısınız demek. Insan bir özür diler, iyimisiniz diye sorar.

" Aynisa beni dinlemek zorundasın!" Sakinleşmek ister gibi gözlerimi açıp kapadım. Sinir bütün hücrelerime yayılıyordu ve ben bunun olmasını istemiyordum. Kirpiklerimi yavaşça açarak çaresizce yüzüme bakan adama içimde ki son feryadımı sunarcasına bağırdım. " Neyi dinleyeceğim? Söyleyeceğin hangi şey senin nişanlı olmanı değiştirir ki ? Nişanlısın ya nişanlı... Evleneceksin var mı ötesi..." 17.12.2015

Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti. "Haklıymışsın," dedi beni öldürmek ister gibi. "Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim."

Safir Mila Safkan, şu an olduğu yaşından çok daha ufakken, hayatının taşlarını yerinden oynatan bir olay yaşar ve kendini ansızın, yetimhanenin soğuk duvarları arasında kimsesiz bulur. Sahip olduğu şeyler, her ne yaşarsa yaşasın iyi kalan kalbi ve tutkuyla bağlı olduğu dansıdır. Kalbi yalnızca bir tek şey için, bale için çarpar. Ta ki ikincisini bulana kadar. Hazer Han'ı. Dans seçmelerine gittiğinde, kendisini seçen bu adamın gözetimi altında dans etmeye, müzikali kazanma hedefiyle bir kelebek gibi kanat çırpmaya başlar. Fakat, sahip olmayı istediği tüm bu başarıların yanında, ona başka bir hediye kılınmıştı. Aşk. Kendi kalbi kadar hassas, nazik bir kalp, Mila'ya yaklaştığında, bu zamana kadar koruduğu tüm savunmaları yavaşça yerle bir olur ve aşk, arzuyla, bedeninde dans eder. •yetişkin içerikli sahneler mevcuttur•

Genç kızın yeni taşındığı eve bir mektup gelmişti. Mektupda askerdeki bir gencin aşk hayalleri yazıyordu. Sorun şuydu, o mektuplar lise son öğrencimize değilde, evin eski sahibine geliyordu. Peki ya bir gün genç kızımız mektuplardan fazlasıyla etkilenip, "Bana'da aşık olur musun?"yazıp yollarsa?

Duyduğu şeyler yutkunmasına engel oluyordu. Yeterince acı yaşamamış mıydı? Onu kaybederse ne olacaktı. Boğazı düğüm düğümdü. Gözyaşları oluk oluk akmaya başlamıştı. Gözleri karardığında düşündüğü şey bu acının hepsinden acı olduğuydu.

Masumiyet; bir genç kadının bedeninde değil yüreğinde yeşerdiğinde anlamlı oldu. Bir erkek masumiyeti o kadının gözlerine baktığında anladı. Değişmedi. Sadece gerçek benliğini bir kadının masumiyetinde buldu...

**Bazen birşeye sahip olduğumuzu sanırız. Ama yalnızca 'sanırız'** "Herşey yoluna girecek!" "..." "Herşeyi unutturacağım sana. Bütün yaşadığın o kötü zamanları" "..." "İnsanlar neleri unutuyor.. Sende bu yaşadıklarını unutacaksın!" "Unutmayacağımı ikimizde biliyoruz" "Unutmak zorundasın lanet olası! Unutacaksın!!!" ~Bu genç bir kızın direniş hikayesi değil, genç bir adamın yok oluş hikayesidir~

"Armes mi? O nasıl isim be?" Armes siyah, koca kanatlarını açıp onu kucağına alarak yükselmeye başlarken, "Senin asıl adın da Leyosi." dedi. "O yüzden bence bu konuyu tartışmayalım." Zaten şu an bundan daha önemli bir konu vardı onun için, özellikle tartışılması gereken. Uçuyordu. Kapak tasarım: @soranoldumubeni