Almanya'ya gitmemle hayatımın degismesi, neredeyse ayni anda oldu. Yeni okuluma alısmak bir yana bir de evde beni bekleyen bir cocuk vardi. KUZENİM!

Biz neydik bilmiyorum. Sevgili desem değil, aşık desem hiç değil. Belkide sadece sevdik birbirimizi. Ama birbirimize karşı ne güvenimiz kaldı ne de saygımız. Fakat bir farkımız vardı. Ben sana senden daha çok değer vermiştim... - Ben Alya. 21 yaşında, hayalleri ile sevgilisi arasında gel-gitler yaşayan bir kız. Bu sefer Doruk'u geride bırakacaktım ve hayallerimi gerçekleştirmek için yola koyulacaktım. Artık çok yorulmuştum kavgalardan, sorunlardan. Sadece bu şehri terkedip gitmek istiyordum. Ve öyle yapacaktım. Onu bıraktığım birkaç günden sonra öğrendiklerim kafamdaki düşünceleri bulanıklaştırmak için yeterliydi. Onun mutluluğu için onunla beraber olup kendime eziyet mi edecektim? Yoksa bu şehri terk edip hayallerimi mi gerçekleştirecektim? Cevap her ne olursa olsun bu hikayede kendimi bulacaktım. Çünkü bu ilk ve son olan Sonbahar Şarkımız olacaktı..

- Sen beni mi izliyordun? - Hemde tahmin edebileceğinden çok daha uzun zamandır. Birden ortadan kayboldu. Etrafıma bakındım. Hayır yoktu. Gittiğini umdum ama birden sağımda belirdi. Dudaklarını kulağıma yaklaştırdı. Nefesi kulağımı gıdıklıyordu. - Seni izliyorum. Yeniden kayboldu. Sanki benimle oyun oynuyordu. Pis saçma ve tüm duygularımı alt üst eden bir oyun. Sol tarafımda belirdi ve yine aynı şekilde yaklaştı. Korkudan kıpırdamayı bırak nefes almayı unutmuştum. - Seni dinliyorum. Yeniden kaybolmadan önce çarpık bir şekilde gülümsediğini gördüm. Arkamda belirdi. Bu kadar yakın olması beni bir adım geri atmama sebep oldu. Ben geriye adım attıkça o beni köşeye sıkıştırmak için daha büyük adımlar atıyordu. En son sırtım duvara değdiğinde başka bir kaçış yolu kalmadı. Ellerini iki yanıma koydu ve alnını alnıma yasladı. Gülümsedi. Nefesini suratıma üfledikten sonra zarif bir sesle fısıldadı. - Seni hissediyorum. Hiçbir şey söylemiyordum. Sadece susuyordum ve tüm bunların ne anlama geldiğini çözmeye çalışıyordum. Aaron , beni,izliyordu. Düşünmek bile tüylerimi ürpertiyrdu. Peki ne zama izliyordu. Dinlemekten kastı neydi. Hissediyordu. Evet şu anda onu bende hissediyorum.

Kendini büyük bir sorun gibi gören, yalnızlığa mahkum bir kız... Bağımlı olduğu karanlığında körelen bir çocuk... Karanlık onların yaşam tarzıydı.Ta ki birbirlerini bulana kadar... Birbirlerine karşı hissettikleri bir eğlence için mi? Bağımlılık mı? Yoksa arkasında belayı sürükleyen bir aşk mı? İlk başta ortak noktaları sadece karanlıktı... Sonrasında üstü örtülü büyük sırlar açığa çıkıyor... ©Tüm hakları saklıdır.İzinsiz hiçbir şekilde kopyalanamaz veya çevrilemez.

Kendi hayatını yaşayamayan insanlar çocuklarının hayatını yaşar... A.Ş.İ

Hiç boşlukta hissettiğiniz oldu mu? Ya da ruhunuzu kaybettiğiniz? -Herşey yeni bir eve taşınmamızla başlamıştı. Hayatımın bu kadar değişeceği aklımın ucundan bile geçmemişti. Yaşadıklarıma bir anlam veremiyordum. Hislerim,bedenim,ruhum sanki hepsi birer toz olup uçmuştu. Ben benliğimi kaybetmiştim. Hira, 17 yaşında bir genç kızdır. Çocukluk aşkı Eymen'i geride bırakıp Eskişehir'i terk etmiştir ve İstanbul'a, annesinin yeni hayatına yerleşmiştir. Okulda olanlar yüzünden annesi Hira'nın da eski bir dostu olan, yani Psikiyatrist Rüzgar'a gönderir. Hira onunla görüşmeyi kabul eder ve onu gördüğü günden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmamıştır...