Kim Jongin. Jongin'in öz annesi,çok küçük yaştayken onu kariyerinde yeni olan bir psikoloğa evlatlık vermiştir.Psikolog kadın,öz annesine ihtiyaçları olan tüm her şeyi vaad edince,irade denen şeyi de kırmıştı.Jongin,onu kendi annesi olarak biliyordu.Fakat hiç bir anne çocuğunu küçük yaştan itibaren denek olarak kullanıp zihin kontrolü uygulamazdı.Bu..değişikti.Belirli bir yaşa gelene kadar,bakıcı ve evdeki gözetim kamerası ile büyüyen Jongin'in davranışları,annesinin kariyerini etkiliyordu.Evde attığı her adım,annesinin kariyerinde attığı adım demekti.Bunları,dergilere döküyordu ama kimsenin haberi yoktu.Kadın,belirli yaştan sonra,daha üst kademelerden yardım alıp ilaçlar ile beynindeki kısımlar ile,düşünceleriyle oynamaya karar verir ama bu farklı şeylere de yol açar.Jongin,20 yaşına geldiğinde bile habersizdir.Onu uyuşturmuşlardır. Do Kyungsoo. Do Kyungsoo ise psikolog kadının yetimhaneden aldığı zayıf bir çocuktu.Kişilik olarak daha zayıftı.Ya da o öyle zannediyordu.Başka pek fark yoktu.Farklı ilaçlar,farklı yetişme tarzı,farklı beyin kontrolü hariç.Daha mükemmeliyetçi,daha harika olmayı hedefleyen birisi olarak büyütmüşlerdi.O sadece toplumun etkilerin gözlemlemek istiyordu. ONLAR AYNI AMAÇTAKİ BİRBİRİNDEN HABERSİZ İKİ AYRI DENEKTİ. Farklı yetiştirmek istese de,arada benzerlikler sızıyordu. Onları yapay olarak yapmışlardı.Doğmamışlardı. Yapay olarak,bir yapbozun parçaları olarak yaratmışlardı. Peki ya,büyük sırlar?Çözülecekler mi? GERÇEK KİŞİLİKLERİNİ BULABİLECEKLER Mİ?

Arkadaşlarımın istediği "ben" mi yoksa Ailemin istediği "ben" mi olmalıyım ? Yoksa bütün kurallarımı yıkıp kendim olan "ben" mi? Ben Melina Lessie Donavan ve bu benim iki kişilikli yaşamım. Sizce sonunda kendim olabilecek miyim ?

İki Kız. İkisinin de hayalleri aynı. Dansçı olmak. Amerika'da bunun için çabalarken ülkeleri Kore'den gelen teklif ikisinin de hayatını değiştirir. Hem hayalleri hem de aşkları için savaşan iki kızın öyküsü. ''Nefes almaya ihtiyacım olduğu gibi ona ihtiyacım var.''

Kuzey yıldızı , Başka bir gezegenden bakıldığında diğerlerinin arasında kaybolur. Ama Dünya'dan bakıldığında eşsiz bir önemi vardır. Bir yere sabitlenmiş gibi durur. Kuzey yarım kürenin neresinde olursanız olun yüzünüzü kutup yıldızına çevirdiğinizde kuzeye dönmüş olursunuz. Nerede olduğunuzu bilirsiniz. Ama kaybolmanın başka yolları da vardır. Verdiğimiz kararlarla, Bizi etkileyen olaylarla, hatta kendi zihnimizde bile. Peki ya o zaman sabitleyicimiz nedir ? Bizi karanlıktan aydınlığa çıkaracak yol göstericimiz ne olabilir ? Ya yol göstericimiz diğer insanlarsa ?Hayatımıza uzun ya da kısa süre de olsa bir şekilde girebilmiş olanlar. Çünkü kutup yıldızının aksine , onların bize sağladığı ışık asla sönmeyecektir...

Yine bir serenat yazıyor bu şehir.. Kaybetmekten korktuklarımızı kaybediyoruz.. Duymak istemediklerimizi çığlık çığlığa duyuyoruz.. Çığlık atıp rahatlamak isterken sessiz çığlıklar arasında daha da eziliyoruz.. Kim nereden bilirdi ki zamanın bu oyunu oynayacağını?Kim nereden bilirdi ki kaderin daha çocukken bize çelme takacağını?Kim nereden bilirdi ki yürümeyi yeni öğrenen bir çocuğun ilk hatasında düşüp de bir daha hiç kalkamayacağını.. Seri katiller,hırsızlar,dünyanın en tehlikeli insanları..Hepsi masumdu..Hepsi bir bebekti..Hepsi yürümeyi yeni öğrenirken düştü aramızda ki tek fark biz düştüğümüzde kalkarken onlar kalkacak gücü kendilerinde bulamadı..