Ansızın hayatıma giren bir adamın "Bir çay" sorusu ile başlamıştı her şey.. Sıradan bir kelime bile söylendiği yere ve zamana göre çok tehlikeli olabiliyormuş.. O zaman anlamıştım. Bedenimi korkudan zangır zangır titreten bu adamın ne işi vardı karşımda.. Bir anda altüst olan dünyama yetişmekte zorlanıyordum. Önyargılarımın duvarları arkasında kayboluyordu duygularım ve ben asla önyargılı olduğunu kabul etmeyen bir ahmaktım. Bir korkuya, bir ana hapsetmiştim kendimi.. Ötesini düşünmeden yaşıyordum. Saniyelerle değişen hayatım bir ömür sürecek izler biriktiriyordu. Bir çöp kutusunun bile anlam kazandığı bir hikayeydi yaşadığım...

Biraz düşünen genç kız yaşlı kadının yüzüne bakıp "Bir insanı tanımak istiyorum ama bir yanımda tanımana gerek yok diyor. Çok kararsız kaldım ve ben hiç bu kadar kararsız kalan bir insan olmamıştım. Sence tanımalı mıyım yoksa tanımamalı mıyım?" demişti. Meftune hanım balkonun mermerinde köşede kalan saksıya doğru bakıp "Şimdi sen şurada duran papatyanın bir tanesini alıp, tek tek yapraklarını koparsan ve her bir yaprağı da sınıflandırsan: seviyor, sevmiyor diye. En son kalan yaprağın sana söylediğine güvenir misin?" diye sormuştu. Efsun papatyalara doğru bakıp "Güvenmem herhalde ama bir karar vermek için güzel bir seçenek olabilir aslında" demişti. "Senin eline aldığın papatyanın belki de bir yaprağı eksik ve sen bunu bilmiyorsun ve o bir yaprak her şeyi değiştirir. Kaderin bir yaprakla bile değişebiliyorken kararsız kaldığın her şeyin kararını kendin vermelisin. Kimsenin kaderini etkilemesine izin verme. Helede karşındaki kişi kararsız kaldığın çocuğun annesiyse bunu hiç yapma" Yaşlı kadının son söylediği şeyle afallamıştı. "Meftune teyze yanlış anladın.."