Ormandaydim uzerimdeki beyaz elbiseyle sadece kosuyordum o sesi duydum 'benden kurtulamassin karicim ne kadar kacarsan kaç seni hep bulacagim' korkum daha da artmişti uzerimdeki beyazzz elbise kirlenmişti. Ama bu benim umrumda bile değildi kaçmam lazimdi azrailimden bana çarpan ağaclari umursamiyordum onume cikan uçur...
Bir adam.. İstanbulun en zengin gözde bekarlarından ve çapkınlarından biri.. Bir kadın.. Köyünün en güzel ve hamarat kızı.. Bu iki zıt insanı bir kaza birleştirirse ne olur?
Sessizliğe haps olmuştu kadının ruhu ve o, kadının sessizliğine bile ölen, ruhunu sevdasıyla iyileştiren bir adamdı. Fakat aşka giden yol dikenliydi, ayaklar kan revan içinde kalmıştı, yol uzundu ama yürek yine de pes etmiyordu. Aşk, kadının adıyla, adamın dudaklarının arasından kalpten bir sesle dile geldi. "Arya 'm...
-TAMAMLANDI- "Oğlum, yürüyemiyor. Yani tekerlekli sandalyeye mahkum." Dedikten sonra tekrar gözlerime baktı. Şaşkınlık ile kedimin taşıma kabını düşürecek gibi olsam da son anda yakalayabilmiştim. Ne demek oğlum tekerlekli sandalyeye mahkum? "Ne? Nasıl yani, engelli mi? Bunu bana nasıl söylemezsiniz?" Bağırarak kurdu...
Bir kadın, Hayatı zor yoldan tecrübe eden, zor bir karar vermeye itilen, dimdik ayakta kalan... Bir adam, Sevmeyi bilmeyen, henüz yeterince büyümeyen... Bir yabancı, Kadının her anında yardımcı... Ve bir çocuk, Geleceği masumiyetle yıkanmış, geçmişi karanlıklarla sarılı... Zeynep'in zor bir hayatı vardı. Alaz hayatına...