Sıradan birisini sevebilirdim. Öylesine sokaktan geçen birisine hayranlık duyabilirdim. Ya da herhangi birisine yakın olmak için her şeyi yapabilirdim. Birisini sevdigim için pişman olup üzülebilirdim. Ama ona olan aşkım bu kadar basit degildi. Onu sevdigim için hiç bir zaman pişman olmadım ya da üzülmedim. Ona olan hayranlığım öyle sokaktan geçen birisine olan gibi geçici degildi. Ya da sıradan birisine olan bir aşk kadar basit degil. Hiç bir aşk sıradan degildi aslında ama bir kere Toprak'ın kokusunu, gülüşünü, sesini duyduktan sonra, o gözlerinin ta içine baktıktan sonra hiç bir şey sıradan olmuyor, olamıyordu. Bir defa Toprak'ı gördükten sonra hiç bir şey sıradan olmuyordu. ******** O TOPRAK DEMİRKAN'dı basit liseli bir kızımı sevecekti? Kapagı yapan watpedbookcoverstr' a teşekkür ederim. Tüm hakları saklıdır. Çalıntı veya kopyalanma durumunda yasal işlem başlatılacaktır.

Ben artık ruhsuzluğu taşıyamayacak kadar güçsüzleşmiştim; zemheri gözlerde titreyerek çözünmüş, soğuğunda yanmıştım. Ruhsuzluğumu söküp alırken, güçsüzlüğü aşılamıştı damarlarıma ve bana hayatımın en berbat anını hediye etmişti O. Lakabının hakkını verip, donarken yanmama vesile olmuştu!.. *** Annesine bağlı bir kız. Dışlanarak yaşayamadığı çocukluğunun verdiği hırçınlık, yabanilik. Annesi anlatmak istemedi, onlarda sormadılar; üzülür, kırılır diye. Babaları var mıydı, yok muydu; bir hatanın mı çocuklarıydılar, yoksa başı dik bir babanın yetimlerimi asla bilmediler. Tek bildikleri hakkında hiçbir şey bilmedikleri. -Ağlama annem bir daha asla. dedi küçük kız annesinin göz yaşlarını silerken. -Kızım o yüzden değil. Ben Ali'yide seni de böyle üzdüğüm için... -Hayır, hayır anne biz bir daha hiç ağlamayız, yeter ki sen de ağlama. N'olur. Ve o gün edilmiş bir yemin. 'Bir daha asla ağlamayacağım, bir daha Ali' nin de ağlamasına asla izin vermeyeceğim.' Sessiz bir yemin. Azra, güçsüz ve savunmasız olduğu tek anı rüyalarında yaşayan kız.. Rüyaların yön verdiği bir hikayeye hoş geldinizz... Kitaba başlama: ...06.2017 İlk yayımlama: 18.06.2018 Kapak: Bernackl55

Benim için gerçek bir kadının yalnızca iki rengi olmalıydı. Siyah ve kırmızı. Yalnızca bu iki rengin ihtişamını taşıyabilen kadınların kadın gibi olduğunu düşünüyordum. Siyah, kadının sırlarını kapatmalı; kırmızı ise, cesaretini gözler önüne serip onu tehlikeli ve ölümcül kılmalıydı biz kadınları. Yıldızlara bakıp hayaller kuran, Ay' a veyahut Güneş' e sevdalanan, gökyüzünün açık mavisine aşık kadınlardan değildim zaten. Kayan yıldızla dilek tutmazdım... Beklentiler için uykusuzluk çekmez, gecelerce düşünmez, yarınlar için tozpembe umutlar beslemezdim. Hayallere, umutlara dair cümleler yoktu kitabımda. Gözüme kestirdiğimi çekip alır, gözden çıkardığımı hiç acımadan harcardım. Kimi zaman ölüm en hafifi kalırdı yapabileceklerimin arasında. Kimi zamanda en çok yalvarttıranı. Ben buydum. Azra Duman. Soyadımı kullanmama gerek kalmadan kurbanımın nefesini kesebilirdim zehrimle. Bir sarmaşık gibi boynuna dolanırdım, müthiş bir zevkle kana bulayacağım listemdeki kişilerin. Sessiz sakin kıvrıla kıvrıla avına sinsice yaklaşan zehirli yılan misali... İhtişamına ve ürkütücülüğüne hayran bırakıp karşısındakinin aklını çelen ve sonrada o zihne tamamıyle çöken siyah asil bir panterdim belkide. Acımazdım. Ruhsuzdum. Şeytanı bile bazen şaşırtsamda ortak ederdim planlarıma. En önemlisi, hatta en güçlüsü ben kadındım. Ruhumu şeytana satan ben değildim ve satanın ruhunu da, bedenini de ele geçirene kadar durmayacaktım. Gerekirse koskoca Akdeniz' i dolduracak kadar kan akıtacaktım. Öldürecektim. Çaresizce yalvaran bakışları memnuniyetle dakikalarca izleyecektim. Ve bundan zevk alacağımdan da emindim. Kimi zaman günahın rengi olup siyaha boyanacaktım; kimi zamanda şehvetin rengi kırmızıya bulunacak; kırmızıyla sevişecektim adeta.