"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu. "Evet," dedim. "Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm. "Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin." Artık yapabilecek hiçbir şey kalmamıştı. Yolun sonu burasıydı ve o ne yaparsa yapsın, gidişime engel olamayacaktı. Saatler içinde çökmüştü güzel yüzü. Bomboştu karanlık gözleri. Bana öyle bir bakıyordu ki, sanki bıçağı kalbine saplamışım da geri çekmek bilmemişim gibi. "Bu bir son değil," dedi sadece benim duyabileceğim bir sesle. "Gideceksin ve ne yazık ki ben seni bırakmayacağım. Daha önce de söylediğim gibi, istersen dünyanın öbür ucuna git, yine de bulurum seni. Ama eğer seni bulduğumda, bir şeylere mecbur kalmadığını anlarsam, ikimize de geçmiş olsun. Eğer ki gerçekten benden intikam almışsan..." Gözlerine uzun uzun bakmak, dakikalarca nefes tutmakla eş değerdi. "Dua et ki Allah seni karşıma çıkarmasın."

Dudağımdaki kan ve senin dilinden damağına. Müthiş bir döngü tutturmuşuz. Kanı, nefreti, şehveti ve en önemlisi acıyı katmışız boşalan terimize. Deli miyiz? Delirdik mi? Benim kadınlığım seni delirtmiş olamaz ki bu onur verici ya da değil. Bilmiyorum ama öğretiyorsun. Öğreniyoruz kendi kanımızla temizlenmeyi. Kandan kan ile temizlenmeyi doğarken öğrenmiştim. Sana öğreteceğim bir şey varmış diyorum. Karnımda kargalar uçuşuyor. Parçalanıyor içim. Kelebek yok. Kozalar yaratılmadan, biz hep usulca. Benim bu parmak uçlarım hep kazınmaya gebe. Senin ellerin bir ebe kadar kahpe ve bir o kadar kutsal. Yağmur yağmadı. Ve bu ter hep geceye şiir. Şiirler hep geceye. Gece kekremsi bir şehvet. Biz ayıp nedir bilmiyoruz. Utanmak nedir? Yanaktaki gelincik mi? Damağımızdaki kızgınlık yakıyor ağzımızı. Biz hep şiire. Biz hep geceye. Karnımdaki kargalara uzun ömürler. Sen, ben hep topraksız. Biz hep gecenin koynunda. En doğurgan duygular ile. Yeni bir dünya. Dört duvar. İki ruhsuz beden. Acıdan yaratılmış tek bir ruh. Tutsaklık sözlükteki yerini kaybetmiş. Özgürlük başlamadan bitmiş. Geceye doğmuşuz. Gece daha karanlık. Avuç içlerinde simsiyah bir kargaya can veriyorsun. Adam sen hep bizi karanlıktan korurken, baştan aşağıya karartıyorsun.