Ve Jeon JungKook. Her şey, bizim için bir başlangıçtı.

Hayatta en değerlilerini kaybetse bile eski benliğine dönmek için çırpınan genç bir kız. Ve ailesi yüzünden yaşamını mahvetmeye hazırlanan genç bir erkek. Bu iki genç birbirine yardım edebilecek mi? Yaralarını beraber sarabilecek mi? Yoksa hayatı olduğu gibi mi kabul edecekler?

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Jeon Jungkook#2 çıktı!!! Hayatını siyahtan beyaza çeviren kıza deli bir sırıtış attı.Bu kız onun ismini öğrenmeden rahat etmeyecekti. Aklı hep kızdaydı ve sanırım çoktan aşık olmuştu Başlangıç:24.03.17 Bitiş:08.11.17

Elalarının koyulaşmasını izlerken, 3'ten geriye saydım. 3,2,1..

Saatlerdir bir bankta oturmuştuk ve sabahtan beri getirdiği kalemle beraber yanağımda bulunan gamzeye yıldız çizmeye çalışıyordu. Artık gülümsemekten yanaklarım iyice ağrımaya başlamıştı. Yavaşça yüzümü geriye doğru çektim ve bıkkınca konuşmaya başladım: -Cidden yanaklarım çok ağrıdı. Bitmedi mi hâla? Hemen modu düşse de buna yenik düşmeyerek sevinçle cevap verdi: -Yaaa azıcık daha sabret bitmek üzereee. Bu aşırı sevinçli ve istekli ses tonuna yenilerek yüzümü tekrar ona doğru yönelttim, gülümsemeyi sürdürdüm. Birkaç dakika sonra kulaklarıma dolan sesinin ardından yüzümdeki ellerini de çekmişti: -Bittiiiii! Yüzümdeki gülümsemeyi silmeyerek merakla sordum: -Şimdi söyle bakalım nedir bu gamzelerime yıldız çizme meselesi? Hafifçe gülümsedi ve cilveyle harmanladığı sesini birleştirerek cevap verdi: -Şimdi sen gülüyorsun ya. Güldüğünde sabahları gökyüzündeki güneş, geceleri ise yıldızlar gamzelerine toplanıyor. Ben de bunu somut hâle çevirmek istediğim için gamzene parıltılı bir yıldız çizmek istedim. Söylediği cümleler her hücremde, onun her zerresi için toplanan âşkı daha da ileri seviyeye taşımıştı. Bu düşüncelerle ona sıkıca sarıldım ve cevap verdim: -Bu yaptığın haksızlık ben senin gözlerine yıldız çizemem ki.