"Te pafajshmit nuk denohen " " Epo un i denoj doktorresh " " Sepse je egoist " " Jo sepse jam mbrojtes " " A keshtu i mbron duke i fajesuar ?...." " Po . Ndryshe do largoheshin ..."

-Po beje shume rremuje!, - i tha.Ne ate moment zemra po i rrihte si e cmendur, stomaku sikur po fluturonte, ne gryke iu mblodh nje lemsh. -Mua sme pelqen rremuja, i tha, dhe zeri yt i larte po me shqeteson. Alis spo kuptonte cfare po ndodhte me te. Me mijera pyetje i pushtuan mendjen.Mos valle ishte ai?Kishte shume vite pa e pare. Por ai se njihte, ose ndoshta per momentin.Alis akoma sishte bindur se ishte ai.Ne ate erresire iu afrua dhe ne driten qe i binte ne sy, e njohu, ishte ai. -Andres?!, i peshperiti. Fytyra e tij ngriu. Si kishte mundesi qe ajo e njihte. E kapi prej krahu , e shtrengoi fort dhe e pyeti, -Nga e di ti emrin tim? -Vertet stu kujtova? (Andresi po i veshtronte fytyren e embel, perhumbi pak ne ate embelsi) Jam Alis, nuk te kujtohem? -Ah po, Alis ajo vajza acaruese me zerin e saj shurdhues. -Ej kujdes me fjalet. -Ashtu? -Po, kujdes. -Tani po kam frike. -E di te gjithe ma kane friken. -Por jo une vogelushe. -Vogelushja sat eme.. (ketu Alis e teproi pak, pasi harroi fare qe mamaja e tij kishte vdekur) -Tani sapo i bere gropen vetes. -Epo po mendoj te mos hyj vete, te fus dike tjeter ne grope. Andres po cmendej, ishte me te vertete acruese ajo vajze.Ia gjente pergjigjen cdo gjeje qe ai i thoshte. #1 -albania #1 -crim