Karanlığın yeni esiri Mor olmuştu... *** Bugün karanlığın rengi Mor olmuştu. Gece, Mor'a bürünmüştü. Ruhu ölmüş kız Mor semada dizlerinin üzerine çökmüştü. Göz yaşları toprağı ıslatıyordu. Uçurumun kenarındaydı. Azrail'i bekliyordu... Sağ eliyle yanaklarına dökülen göz yaşlarını silmeye başladı. Lakin göz yaşları saniyeler geçmeden tekrar ıslaklığını ve soğukluğunu yanaklarında hissettiriyordu. Kızın gözleri bir hiçliğe bakıyordu. Solmuş ruhu parça parça gök kubbeye ulaşmıştı. Ruhundan kalan son kırıntıları ise Mor Gece'ye haykırarak yitirmeyi planlıyordu. "Söyle bana karanlık Gece; Ne istedin solmuş ruhumdan?" Diye haykırdı ruhu hiçliğe giden kız. Yorulmuştu. Her seferinde ruhunun öldürülmesinden bıkmıştı. Tek tek kaybediyordu sahip olduklarını. Göz yaşları şiddetini arttırmıştı. Dizlerinin altındaki toprak, kızın göz yaşları ile nemleniyordu. Kız saniyeler geçtikçe, dakikalar geçtikçe ağlıyordu. Mor gökyüzüne bakıp, göz yaşlarını paylaşıyordu. Saniyeler sonra yanında oluşan gölge ile göz yaşları yavaşlamıştı. Lakin kız kim olduğuna bakmamıştı. Bilincinin bir oyunu olduğunu düşünüyordu. Fakat kulağını istila eden ses ile donup kalmıştı. "Solmuş Ruhlu Kız, ruhunu paylaştığın adam geri geldi. Şimdi ben ruhumu paylaşmak isterim, senin solmuş ruhunla. Ruhun beni kabul eder mi?" Bilincim benimle oyun mu oynuyordu? Eğer oyun oynamıyorsa; Kanı toprağa karışan adam, Solmuş Ruhlu Kız'a geri dönmüştü. ***

''Son kez soruyorum. Hala koca kıçını şu kanepeye gömüp eski Türk filmlerini izleyeyip hunharca sümüklerini fışkırtmak mı istiyorsun yada hemen o güzel poponu kaldırıp seksi kıyafetlerinden birini üstüne geçirip benimle bol eğlenceli ve bol kaslı erkeklerle dolu bir gece mi geçirmek istiyorsun?'' Derya'nın bu uzun ve karmakarışık sorusuna karşılık uzunca bir süre önümdeki patlamış mısırlarla bakıştım. Ne yapmak istediğimi bende bilmiyordum. Sadece içimden geleni yapmak istiyordum aslında ve bu içimden gelen şeyin beni yormaması gerekiyordu. Şuan bulunduğum konuma ve pozisyona bakılırsa içimden gelen şeyin tam da karşılığını yapmış bulunuyordum. Geniş ve uzun deri yatağımda, pijamalarımla kalın yün yorganımın altında ellerimin arasında bulunan büyük tabaktaki mısırlarım bana oldukça huzur veriyordu. Ve tabii, eski Türk filmlerimizin muhteşem aşk draması da buradan kalkmamı engelleyen bir diğer şeydi.

Onu ilk kez çiçekli pijamalarıyla görmüştüm. Hayır.. Uykudan yeni kalkmış gibi bir hali yoktu. Daha çok sinirden çıldırmış ve hayatındaki tüm olumsuzluklara rağmen hala ayakta olduğunu gösterir gibiydi. Yüzünün ferahlığı ve çekiciliği bir yana sarı saçları ona ayrı bir masumluk katıyordu. Onun yanındayken kendim gibi davranamıyordum. Sanki her an yanı başımdan çekip gidecek gibiydi. Ah, bugüne kadar gördüğüm en güzel kız neden benim üvey kardeşim olmuştu ki? ✔ Bu muhteşem kitap kapağı için @kolpaciyazar ' a çok teşekkür ederim.. ✔ Tüm hakları saklıdır.©

Benimle Yan Wattys 2014 adlı bitmiş olan hikayenin özel bölümlerinin toplanacağı kitaptır. Kapak yapımı; @RUROGRIME

Serinin ilk kitabıdır. 16.08.2018 - Mizah'ta 1. - Kitap düzenleniyor. Defne, hayatının yeni yılda da aynı mükemmel sıkıcılıkla ilerleyeceğini düşünüyordu. Ama bilebilir miydi bir gizli numara tarafından aranacağını? Kim olduğunu bilmiyordu, ama bulmaya yemin etmişti. Belki de bulur, kim bilir? Başlanma tarihi: 27 Ocak 2018 Book Cover Credit: rurogrime

Bir kizın aldığı bir mesajla telefonla sürekli tanımadığı bir kişi tarafından rahatsız edilmesi ve bunu anne babasına hatta bi kaç arkadaşı dışında kimseye söylemmesi....

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." 3391 Kilometre ile başlayan seri Sıfır Kilometre ile devam ediyor! Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?