Defne Öztür genç kız olma çağlarında ailesini kaybetmiş amcasının ve yengesinin yanında büyümüş ancak kolay bir büyüme olmamıştı fakat Mert Alparslan Barboros ile yolları çatışana kadar Defne akıllı bir kız ancak bir türlü acılardan kurtulamıyor . Amcası onu sürekli darp edip para isteyen bir amca. birgün defneyi iş çıkışı bilinmedik bir yere götürüyor ve defnenin yaşamadığı en büyük acıyı yaşatıyor defnenin hayatin da çok farklı şeyler olmaya başlıyor karşısına onu kurtarmayı beklediği Kahramanını bekliyor Bu kadar bilgi yeter bence gelin devamını okuyalım 🖤 TEŞEKKÜR EDERİM💕

"Açık açık söyle bana! Babam gibi misin sen de? Onun gibi acımasız, dayatıcı, kuralcı mısın? Her kadın; birlikte olacağı, evleneceği, çocuklarının babası olarak hayal ettiği adamın babasına, kahraman gibi gördüğü babasına benzemesini ister. Ama ben istemiyorum! Ben hayatımdaki adamın babama benzemesini istemiyorum, anlıyor musun? O benim çocukluğumu, hayallerimi çaldı; sen de kalbimi çalmak istiyorsun. Eğer ona benziyorsan yapma bunu, yalvarırım sana... Ona benziyorsan bana bunu yapma..." Genç kadın gözünden düşüp yanağını sırılsıklam eden yaşların arasından konuşurken nefesi kesiliyordu. Hıçkırıkları bulundukları odada yankılanırken karşısındaki adamın ifadesiz suratı yavaşça duygu yüklü bir hal aldı, bedeni kendisine arada kalan kısa mesafede daha da yakınlaştı. Gözleri gözlerine bakarken onun sessizce ifadesini dinledi. "Babana benzemiyorum güzelim, ben kimseye benzemiyorum. Benimle olduğun hayatta sana acı vaadedmiyorum." Yüzünde adamın ellerini hissederken gözlerini usulca kapattı. Dokunuşu onu bulunduğu yerden koparırken fısıldadı. "Sadece huzur istiyorum, kendi kararlarımı verdiğim huzurlu bir hayat." "Tüm yaşananları unutturacağım, söz veriyorum." Kendi adına özür diler gibiydi adamın sessiz ama içten olan sözcükleri. Yapılanlar adına yaptıkları adına özür diliyordu, hissediyordu Zeynep. Peki tüm bu yaşanılanlar unutulabilecek miydi? - KURTARICI

William Shakespear'in kaleme aldığı Romeo ve Juliet, iki düşman ailenin birbirini seven çocuklarının ölümle sonuçlanan mutsuz aşklarını konu alıyor.

' Kim acı çekmeden büyüdüğünün farkına varabildi ki ? Onca çekilen çileler, onca dökülen gözyaşları, belkiler, keşkeler.. Ben geceleri başımı yastığa koyduğumda lafımı bile geçiremediğim gözyaşlarıma borçluyum büyüdüğümü. Sessiz çığlıklarım beni olgunlaştırdı. Kalbime saplanan darbeler beni yeniden oluşturdu. Önceden düşünürdüm ki 'mutlu olmak için çabalamak gerekir' , hiç mi çabalarım fark edilmedi ? Şimdi düşünüyorum da başımı şu huzurlu yere koyabiliyorsam çabalarım bir işe yaramış, gözyaşlarım boşa akmamış, çığlıklarım iyi ki sessiz kalmış. İyi ki biz olmuşuz... ' İyi ki biz olmuşuz sevgilim, ben en çok sana yakışıyorum, tıpkı senin benden başkasına yakışmayacağın gibi..'

Isabella ; Derin bir nefes aldım. Ellerini belimde hissedince korkakça titredim. Elleri bellerimden kalçama , kalçamdan bacaklarıma kaydı. Ve hızlı bir hareketle bacaklarımı kaldırıp beline doladı. Kendine çekti. Bense sadece izin veriyordum. Ensemde nefes alışverişlerini hissedebiliyordum. Ona karşı koymam imkansızdı. Güçlü kolları beni sıkıca kavramıştı.Eğer çırpınırsam onu dahada hırçın birine dönüştürebilirdim.Enseme minik öpücükler kondurmaya başlamıştı.Hızlı hareketlerle beni yatağa sırt üstü yatırdı.Oldukça sert olan göğsünü göğüslerime dayadığında acıyla inledim.Boynumdan başlayarak göğüslerime doğru dilini gezdirirken bir hayvan kadar vahşiydi dili şimdi göbeğimde geziniyordu içim gıdıklanıyor istemsizce zevk ile bir ateş gibi yanıyordu.Ellerimi sıkı bir şekilde yatağa bastırılmıştı..Buyüzden ona karşı koyamıyordum.Benim onu dönüştürdüğüm adam artık çok acımasızdı!!! &Tüm Hakları jacob'ın Kalbinde Saklıdır&

Dün gece yarım bıraktığı işi tamamladı. Yavaşça dudaklarını ona yaklaştırmasını beklemeden genç kızın ensesinden tutarak kendine çekti ve tek harekette onu kendine hapsetti. Yumuşak dudakları kendi dudaklarında kaybolurken Anastasia da Leonardo da kayboldu... Anastasia artık Leonardo'ya geri dönülemez bir şekilde aşık olmuştu.

Hande ve Efe geçmişin tozlu sayfalarına gömülü bir aşkın iki kahramanı. Tekrar karşılaştıklarında çarpan kalpleri onları geçmişe götürse de aşkları kaldığı yerden devam edebilcek mi? Yoksa aşkları bıraktıkları yerde mi kalacak? #romancetr #RMKasım18

Yıllar çöl kumlarını rüzgarla savurup günümüze kadar getirmişti geçmişin izlerini, iki düşman aile ve bulanık suları durulmuş bir dava. İki aşık birbirine kavuşmak için herşeyi göze almışlardı ve zaman tekerrür ibaret olduğunu yine ispatlamıştır. Hanzadelerin bir kızlarını daha onlar için kaybetmişlerdi, ölüm hükümü verilmişti Asiye Hanzade'nin ama seviyordu işte Kozanoğlu'nun genç ağasını gözü ondan başkasını görmez olmuştu, Alkan Kozanoğludan başka insan artık onun için yok olmuştu. Aynı şekilde Alkan içinde öyleydi ve alnına yazılmıştı, kader babasın kı ile aynıydı. Düşmüşlerdi en imkansız aşkın sevdasına biliyorlardı dönüş olmayan yolun vuslata ereceğini. Ama bilmezlerdi ki o aşk onların ölümü olacağını, onlara ölüm uğramasın diye ağası ve hanımağasının evliliklerine yol açacağını. Bilmezdi Sahra Verda Kozanoğlu nefret ettiği adamı bir gün seveceğini bilmezdi annelerini vereme sürükleyen ata özlemini çektiği aileye gelin gideceğini ve düşünmezdi Fırat Rüzgar Hanzade kardeşi için berdeli teklif edeceğini gizemini merak ettiği kızla evleneceğini. Kaderleri bir yazılmıştı bu çocukların nefretle büyütülen bu tohumlar aşkın rüzgarına takılıp çöl kumlarında savrulup gideceklerini. Ve zaman aşkı tekerrür ettirmişti.. Not: Çöl Rüzgâr'ı adı altında yazılan ilk eserdir. Wattpad'e!

Bir tercih yapacak olsaydınız kimin yanında olmayı seçerdiniz? Kendinizi güvende hissettiğiniz, her kötü zamanınızda yanınızda olan kişinin mi yoksa sevdiğiniz kişinin mi? Peki ya sevdiğiniz kişi sizi çok üzdüyse? İşte Hazal’ın hikayesi de kendini böyle bir karmaşanın içinde bulmasıyla başlıyor. Sonsuza kadar kiminle olmayı tercih edeceğini hep beraber görmeye ne dersiniz?