pod żadnym pozorem nie przywłaszczam sobie tej historii, jestem tylko od tłumaczenia ;) 🏅2 - #ship [16.12.2020] 🏅1 - #haikyu [11.12.2020] 🏅1 - #kenma [15.01.2021] (creator of the story - cosmogony on ao3)

świat został sprzedany dlatego zapukaliśmy do bram nieba ale tam już nikt nie otworzy

Kageyama zauważa, że jego przyjaciel zrobił się bardziej tajemniczy. Zaczął często spóźniać się na treningi lub wcale na nie nie przychodził. Wyglądał jak chodzący trup. Wiedział, że coś ukrywał. Tobio zaczyna się o niego martwić chociaż odrzuca od siebie te myśli. Czy Hinata otworzy się przed nim zanim będzie za poźno? *** - Shoyo czemu to robisz? - spytałem spokojnie. Poszedłem do niego bliżej - Wiesz, że możesz mi zaufać. Chłopak nic nie odpowiedział tylko wpatrywał się w ziemię. - Hinata co się dzieje? - spytałem znów podnosząc lekko jego podbródek tak żeby na mnie spojrzał. Nie mogłem się oprzeć i przywarłem swoje usta do jego. *** Data rozpoczęcia pisania : 17.11.2020 Data zakończenia:

𝐊𝐚𝐥𝐢𝐟𝐨𝐫𝐧𝐢𝐚, 𝟏𝟗𝟕𝟖 Kageyama Tobio chciałby poznać smak zaróżowionych, lekko spierzchniętych warg, które to za każdym razem wypowiadają jego imię z niezwykłą czułością.

Trylogia. Pierwsza część to: "Najpiękniejsza ŚMIERĆ" (Okładka zmieniona). Druga część to: "Zmartwychwstała ŚMIERĆ" Prolog -Kocham cię. - Powiedziałem ze łzami w oczach. -Nie wierzę. -Jak mam ci to udowodnić !? -Zabij mnie. -Powiedziała z uśmieszkiem. Szybkim ruchem chwyciłem nóż z tylnej kieszeni i wbiłem jej w skroń. Powtarzałem ten ruch kilkakrotnie. Dopiero po 15 minutach zobaczyłem, że nie żyje. -Widzisz skarbie ? Zabiłem. -Powiedziałem, odchodząc od ciała. #1 w Horrorach. Marzec 2016

Właśnie siedziała w ciemnym kącie swego pokoju, patrząc z nienawiścią na różne jego elementy. Każdy z nich przypominał jej jak pełna energii kiedyś była i jak wiele mogła dać światu. Widok ten napełniał ją jeszcze większym bólem. Nawet teraz spadające z rozcięcia na jej dłoni krople krwi nie dawały jej ukojenia. Myśli dręczyły jej smutne, niezrozumiane przez nikogo serce. Chciała się zabić, ale nie miała odwagi... a może właśnie miała tę odwagę, ale by dalej żyć w świecie, w którym wydawało się, że nie znajdzie bezpiecznego, ciepłego miejsca. Być może jedynie jej się wydawało...