Gamze, sessizliğin içinde kaybolmuş bir kız. Ömer, kalbinin sesine kulak veren bir adam. İki farklı yalnızlık, kaderin avlusunda kesişirse... Gamze'nin dilsiz sessizliği, Ömer'in en derin yarasına mı dönüşecek, yoksa sonsuz bir aşka mı?" Bir Anadolu konağında geçen bu aşk hikayesinde, gelenek, gurur ve sevda birbiriyle savaşacak. Ömer, Gamze'yi yalnızca seyretmekle yetinecek mi, yoksa tüm dünyaya karşı onu sahiplenmeye cesaret edebilecek mi? Bir aşk, bir bekleyiş... Ve gözlerden konuşan bir sessizlik."

"Kaçmaya cesaret ettin!" Üzerime doğru yürüyüp kolumu tuttu. Tutuşu öyle sertti ki, etimi kemiğimden ayırmak istermiş gibi... buna rağmen canım acımıyormuş gibi davranmak oldukça güçtü. "Bunun bedeli sandığından daha ağır olacak." Bu söylediğine güldüm. Her zaman bana en ağır işkenceleri yaşatmamış gibi konuşuyordu. Daha ne kadar ruhumu kanatıp, beni parçalara ayırabilirdi ki? "Şimdi arabaya bin." Bedenimi arabaya doğru ittirdiğinde kapalı olan kapıya hışımla çarptım. Diğer elimi uzatıp sızlayan kolumu tuttum. Araladığı kapıdan beni içeri doğru ittirip kapıyı sert bir şekilde çarptı. Hızlı adımlarla sürücü koltuğuna geçip direksiyondaki hakimiyeti sağladı. Başımı çevirip yüzüne baktım. Dişlerini sıktığını çıkık yanaklarından anlıyordum. Yine hapishaneme gidiyor olma gerçeği, tüylerimi diken diken yapıyordu. Hiçbir zaman içinde olduğum esaretten kurtulamayacaktım. "Neden seni şuracıkta öldürmüyorum ki?" Direksiyonu sıkan parmakları bembeyaz kesilmişti. Onu bu kadar öfkelendiren sebep kaçmam değildi, kurtulacağıma dair bitmeyen ümidimdi. Süratle giden arabayı aniden durdurduğunda, öne doğru savruldum. Bir eli saçlarımın üzerinden ensemi bulup beni kendine doğru yaklaştırdı. Gözleri adeta şu an yapmak istediği her şeyi haykırıyordu. Ensemde duran eli bu kez çenemi kavradı. "Sana yaşatacaklarım için bana yalvaracak çok zamanın olacak." "Bana neden bunu yapıyorsun?" Elinin baskısı yüzünden güçlükle konuştum. Yüzündeki şeytani pırıltı öfkesini bir an bile dindirmedi. "Ölmek istemiyorsan itaat etmeyi öğrenmelisin, Hare. Yayınlama Tarihi: 01.12.20

"Korkma, gel bana" Gecenin karanlığında ay gibi parladı beyaz tenim. Göğüs kafesimi dövdü kalbim, çırpındı deliler gibi. Bana ihanet etti kalbim. Sevmemesi gereken birisini sevdi... "Korkmuyorum." İşaret parmağını göğüs oluğuma getirdi, yavaşça aşağı hareket ettirdi. Kışkırtıyordu beni, onu istememe neden oluyordu. "Sev beni." dedi bu sefer. Avucunun içine aldı bir yanağımı, okşadı baş parmağıyla. Diğer eli rahat durmadı, göbek deliğimin etrafında gezindi. Hipnoz olmuş gibi mavi harelerini izliyordum. "Seviyorum." dedim dudaklarımızın birleşmesine ramak kala. Gülümsedi, gülümsedim. Onun gülümsemesi kurnazca iken, benimkisi sevgi doluydu... * Hikaye,11 Kasım 2020 tarihinde başlamıştır.

31.12.2017 Bir aralar yedi olduk falan.

"Bana bak Ayaz, bir daha bana herhangi bir şeyini taşıtma yemin ederim seni öldürürüm!" diyerek avaz avaz bağırdım. Başımı geriye yaslarken gözlerime sevgiyle bakan adamın dudaklarıma uzanışına ağrım da olsa mutlulukla yanıt verdim. Yol arkadaşımdı benim, kime kızardım en çok, nazım ondan başka kime geçerdi benim, o kolum, kanadım her daim ocağımdı. Gözümden düşen damlayı fark ettiğinde beni her daim sarıp sarmalayan, büyüten ve yücelten ses tonu ile: "Seni seviyorum. Beş dakika daha dayan tamam mı?" diye sorduğu soruya başımı sallayarak yanıt verdim. Yine bir sancı girdiğinde: "Bu son Ayaz bana söz ver," dedim son gücümle... "Bu son meleğim, söz..." derken sıcacık gülümsüyordu.

Küçük bir çocukken bir oyuncak bebeğim olsun isterdim. Geceleri ona sarılıp uyuyabilirdim. Saçlarını kesip boyayabilirdim, ona kıyafetler dikebilirdim. Gerçekten yaşamıyor olsa da benim en yakın arkadaşım olabilirdi. Ama benim hiç oyuncak bebeğim olamamıştı. Ben hiç bir zaman oyuncaklarla oynayamamıştım. Çünkü ben daha küçük bir çocukken elime oyuncaklar yerine silahlar verilmişti. Masallar dinlemeden büyümüştüm, kimse bana hayatın gerçeklerini anlatıp öğretmemişti. Bana öğrettikleri şey dövüş teknikleriydi. Kimse bana nasıl daha iyi bir insan olacağını öğretmemişti çünkü bana öğretmeye çalıştıkları şey nasıl daha iyi bir asker olacağımdı. Vaktimizi eğlenmeye harcamak yerine daha iyi bir ajan olmaya, daha iyi bir asker ve daha iyi bir suikastçı olmaya harcamalıydık. Daha iyi atış yapmak için uğraşmalıydık. Daha iyi nişan almalı daha iyi dövüşmeliydik. En iyisi olmak için her şeyden vazgeçip sadece çalışmalıydık. Hayal kurmak yasaktı. Sevmek yasaktı, bağlanmak, değer vermek yasaktı. Kimse kimseyle arkadaş olamazdı. Arkadaşlık duygusal bir bağdı ve bizim bir bağ kurmamız yasaktı. İzin verdikleri tek şey silahlarımızın en yakın arkadaşlarımız olmasıydı. • "Tatlı, pembe bir hikayemiz olmamıştı hiçbir zaman. Doğduğumuzdan beri karanlık bizi içine hapsetmişti ve ilginç olan ise biz artık aydınlığa çıkmak istemiyorduk. Karanlık bizim evimizdi. Biz artık burada yaşamayı öğrenmiştik. Bu bizim hikayemizdi. Canavar olmaya terk edilmiş küçük bir kızın ve vahşi olmaya zorlanmış minik bir kurdun başka bir hikayesi."

Kadın bir üstteğmen düşünün. Güzel. Güzel olduğu kadar güçlü de... O, Deniz Saygıner! Hiçbir zorluğa boyun eğmemiş, ölümün bile önünde diz çökmesini sağlayabilen bir kadın! Ya peki bir gün bu kadının yüreğine vatan aşkından başka bir aşk düşerse? -----🇹🇷----- Ciddi olduğu kadar mizahi anlatımında olduğu güzel bir kurgu. Onlarla beraber yeri gelecek güleceğiz, yeri gelecek ağlayacağız. Cesurlar Timi'nden biri olmaya hazırsan başlıyoruz. Keyifli okumalar. -----🇹🇷----- 09.06.2020|Salı

(+18) Bir hacker tarafından her şeyimin yedi yirmi dört izlendiğinden habersizdim. Odamda üstümü çıkarırken bir hackerın beni izlediğini tahmin dahi edemezdim ancak başıma gelmişti. Onun karşısında özelim ya da gizlim yoktu. Sonra bir gün bana "Kameradan seni izlediğimi bile bile benim için soyunabilir misin?" diye sordu. Ondan sonra bir daha eskisi gibi biri olmadım. O Ecsad'ın kurucusu, tehlikenin ta kendisiydi. Bense Ecsad'a düşmanken ona tutsak olmuştum. *** Konusu: Ecsad altı hacker tarafından yönetilen bir internet sitesidir. Yönetim sitenin kurucusuna ve diğer beş hackere aittir. Sitenin yöneticiler hariç alt üyeleri de bulunur. Diğer üyeler yalnızca bilgi getirirler. Sitenin amacı adaleti sağlamaktır ve medyatik, göz önünde olan zengin insanların gerçek yüzlerini açığa çıkarmak adına çeşitli ifşaları yayımlanır. Mira Güz Sahre'nin babasına ait görüntülerin Ecsad'da yayımlanmasıyla Mira'nın hayatı tamamen değişecek, Ecsad'ın karanlık dünyasına adım atacaktır. (Yakında düzenlenecektir.)

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

Geçmişi ve yaşadıkları kalbinde nasır tuttuğunda ruhundan eser kalmamıştı. Teninin narinliğine işledikleri günah, duygularını yıkık dökük bir enkaza çevirmişti. Güçlüydü. Güçlü olmak zorundaydı. Yoksa nasıl ayakta kalırdı? Genç kız on dört yılının intikamını almak istiyordu. Tabii ki alacaktı, almak zorundaydı. En azından üstüne toprak atılmış ruhu rahat etmeliydi. Kalbi; intikamıyla yanmak, çığlık attırmak için bombayla doluydu. Bir kağıt bombanın fitili olabilir miydi? İntikam kuyusunun içine düştüğünde yalnız değildi. Bir adam vardı. Gözlerinde ki yangınla yakıp kül eden bir adam. Umursamak istemiyordu genç kız. Fakat kalp konuştu mu susmuyordu işte. Başını kaldırdı ve bulutları ile süzülen aya baktı. Sonra fısıldadı; "Kalbimin bu denli yanacağını bilseydim, o zaten senin güzel avuçlarında olurdu."