16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."

"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu. "Evet," dedim. "Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm. "Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin." Artık yapabilecek hiçbir şey kalmamıştı. Yolun sonu burasıydı ve o ne yaparsa yapsın, gidişime engel olamayacaktı. Saatler içinde çökmüştü güzel yüzü. Bomboştu karanlık gözleri. Bana öyle bir bakıyordu ki, sanki bıçağı kalbine saplamışım da geri çekmek bilmemişim gibi. "Bu bir son değil," dedi sadece benim duyabileceğim bir sesle. "Gideceksin ve ne yazık ki ben seni bırakmayacağım. Daha önce de söylediğim gibi, istersen dünyanın öbür ucuna git, yine de bulurum seni. Ama eğer seni bulduğumda, bir şeylere mecbur kalmadığını anlarsam, ikimize de geçmiş olsun. Eğer ki gerçekten benden intikam almışsan..." Gözlerine uzun uzun bakmak, dakikalarca nefes tutmakla eş değerdi. "Dua et ki Allah seni karşıma çıkarmasın."

Bir çocuk vardır. " Ayaz" Çocuğun tek zayıf halkası bilgisayarıdır. Çocuk 9 yaşındayken annesi ve babasını bir trafik kazasında kaybeder ve daha büyük ve daha zayıf halkalar eklenir. Yetimhaneye verilir. Ama bilgisayarından vazgeçmez. Kendini gün geçtikçe geliştirir. Ve yetimhaneden kaçar. Ve para lazımdır. Hackerlik yapmaya karar verir. Tüm plânları sorunsuz olur. Sadece hayatta karşı planı suya düşer, yenildiği bir kızdır. Yanıldığı tek şey Aşktır. Planında hesaplandığı bir tek Aşk vardır. Ve Hayatın ona uyguladığı bir planda bulur kendini.... İyi Okumalar. Umarım beğenirsiniz.

Herkesin bir dönüm noktası, Ya da kaçamayacağı bir son. Uçurumun kenarında bir mıknatıs, Eşiğine gelinceye kadar çekiyor seni. Ama düşmene izin vermiyor. Ağzın, dilin düğümlenmiş, Bir kelime dökemiyorsun cümlelere. Çaresizliğin en son hali. Atlasan yapışmış bir kere. Peşinden gelecek, her ne kadar istemese de. Halbuki atlamana da izin vermiyor Ne seninle geliyor, ne izin veriyor, ne de bir cümle söyletiyor sana. Geçmişte, ölürsen peşinden gelirim diyen kadın. Onun elinden de tutan bir başkası var tabi, onu kendine çeken. İki arada bir derede kalmış duygularını, belki önüne kadar gelip te atlamaya değer bulamadığın veya kulağına hala benimle kal der gibi fısıltıların eşiğinde, yalnız olan, yalnızlıkla dalgaların boğuştuğu kayaların arasında sıkışmış bir çöp. Oradan oraya savruluyorsun. Yıldızların gökyüzünü aydınlattığı ama o yıldızlardan birinin kilometrelerce uzaktan sana gülümsediği kadarsın sadece. Bir sabah güneşinin doğduğunu gördüğünde "Doğu'ya küsme, o yıldızı sana gülümsetende o güneştir işte"...

Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti. "Haklıymışsın," dedi beni öldürmek ister gibi. "Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim."

İki yanlıştık biz. Olmayacak şeyler yaşamış ve umulmayacak hatalar yapmıştık. Baştan sona yanlışlara bulanmışken doğru yolu bulabilir miydik? Gözlerimdeki akan yaş ruhumun derinliklerin de birikiyordu. Onu kırmak istemiyordum ama başka bir seçeneğim de yoktu. "Seni istemiyorum Alkan!" Kızaran gözleri acıyla yoğunlaştı. "Ama ben seni istiyorum." Başımı iki yana salladım. Kabul etmek istemiyordu. "Ben başka birisine aşığım. Yanlışız biz. Unut beni." Hırsla beni kendisine çekti ve sıkıca sarıldı. Yavaş bir şekilde kulağıma doğru fısıldadı. "Bu saatten sonra bana aşıksın."

Karşımdaki adamın bakışları ruhsuzdu. Taş kalpli ve duygusuzdu. Hareketleri sert ve umursamazdı. Tolgay Parçak Ruhumu öldüren ve zindanına hapis eden adamın ta kendisiydi. Kapak Tasarımı: silakosay

Onlar acımasız yeraltı dünyasının korkulu rüyaları olan Araf Soydan ve Emre Soykıran. Gözlerini bile kırpmadan sırf sinir atmak için bile adam öldüren kimseye acımayan sadist insanlar. Ortam da isimleri geçtiği zaman herkese besmele çektirip destura geçiren insanlar. Beklemediğiniz bir son hiç tahmin etmediğiniz olaylar gerçekleşiyor zaman onlardan sevdiklerini alıyor ve gerçekler bir bir ortaya çıkıyor. Keyifli okumalar... **2015**

Ormanlar ailem sokaklar dostum olmuştu yalnız bir kurt gibi yaşardım bu yalan dünyada her şey her yer benim benim sanardım taki karşıma hırçın bir aslan çıkana kadar"BEN SENİNLE YANMAYA HAZIRDIM AMA SEN BENİM KÜLLERİMİ İSTEDİN"