Banka doğru yürüdüm ve derin bir deniz havası hediye ettim ciğerlerime. Gözümden bir damla yaşın düşmesine izin verdim, durdurmadım yoluna devam etti. Gömleğimin yakasında kaybolacağını bildiğim için durdurmadım onu. Yok olacağımızı bile bile yaşıyoruz, arkamızda izler bırakarak. Bir damla tuzlu suyun yüzümden boynuma doğru bıraktığı iz gibi. Yolunu değiştirmeden gittiğin sürece ne kadar yavaş yol aldığın mühim değildir. Nasıl olsa son bulacak bir yol ve borçlu olduğumuz nefes alışverişlerimiz bunlar. Bıraktığımız izlerde yürüyecek olanlara borçlu olduğumuz nefesler. Biz insanoğluyuz. Nefes almaya başladığımız günden beri kendimize kattığımız kadar varız. Aynı bir yapboz gibi. Bulduğumuz parçalarla tamamladığımız kadarız. Yarım ya da eksik. Her ölen tamamlamış mıdır ki giderken kendi hayatının parçalarını?

Korku İnsanı.

O masumdu ama bakışları kalbimde milyonlarca delik açıyordu...