"ကျွန်တော် အခုဘယ်ရောက်နေတာလဲ?" ရေနံချေးဝနေတဲ့ ပျဉ်ထောင်အိမ်ကြီးထဲမှာ မီးအိမ်က အလင်းတစ်ခုပဲ ဖြာကျနေတယ်။ရေဒီယိုလို့ ယူဆရတဲ့ လေးထောင့်ဆန်ဆန် အရာဝတ္ထုလေးထံက ပျံ့လွှင့်လာတာ က သူနဲ့ အတော်လေးမရင်းနှီးလှတဲ့ ၂ဝရာစုလောက်က မြန်မာသံစဉ်တွေ။ ဘေးအခန်းနံရံမှာ ကပ်ထားတဲ့ ပြက္ခဒိန်ကို အကြည့်ရောက်တော့ သူအံ့သြလွန်းလို့ အသက်ရှုဖို့တောင်မေ့လုလု။ တနင်္ဂနွေရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ မြင်ဖူးတဲ့ မင်းသမီးကြီးခင်သန်းနုရဲ့ Young version ညို့အားပြင်း ဓါတ်ပုံက သူ့ကို တဒင်္ကာ ဆွံ့အစေတယ်။ "အခု ...အခု ဘယ်နှခုနှစ်လဲ?" "အို လူလေးမမှတ်မိတော့ဖူးလား?ဒီနေ့က တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်ကျော် ၁ရက် ၁၃၃ရလေ " "ခင်ဗျာ" ရွှေဘီးဆံပတ်နဲ့ ရှေ့က ဘွားတော်ကိုကြည့်ပီး သူ့ခေါင်းတွေ ချာချာလည်သွားသလိုပင်။ ဘာလဲ.. ငါအခု ဝတ္ထုတွေထဲကလို လွန်ခဲ့တဲ့ အနှစ်၄ဝကျော်မှာ ပြန်လည်မွေးဖွားလာခဲ့တာလာ

[Zawgyi+Unicode] ငါဟာ မင္းသမီးတစ္ပါး... တိတိက်က်ေျပာရရင္ ငါဟာ အရူးမင္းသမီး... ေရႊနန္းေတာ္ႀကီးထဲမွာ ေမြးဖြားလာတယ္ဆိုေပမယ့္ ငါ့ရုပ္ငါ့ရည္ဟာ သာမန္ရြက္ၾကမ္းရည္က် ဳိေလာက္ပဲ... ဆယ့္ႏွစ္ရာသီပတ္လံုး ငါ့မ်က္ႏွာမွာ ေတြေဝထိုင္မႈိင္းလို႔ ... မ်က္လံုးေတြက အျမဲ အေရာင္မွိန္ေနလို႔ ... ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဒီနန္းေတာ္ႀကီးတြင္းမွာ ရွိတဲ့ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ အကုန္ ငါသိတယ္... သူ႔ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္... သူမရဲ႕ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္... သူတို႔ရဲ႕ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြအကုန္... နန္းေတာ္တြင္းမွာ ငါ့ရဲ႕ ေန႔ရက္ေတြကို ဒီလိုပဲ ေအးေအးလူလူ ကုန္ဆံုးသြားခ်င္တယ္... ငါ ဒီလိုပဲ ဆက္ၿပီး ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားႏိုင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္... သက္ဆံုးတိုင္ေပါ့... __ လက္ကိုဆြဲၿပီး အေဝးသို႔ ေခၚေဆာင္သြားမယ္... မလိုက္ဘူးဟုတ္လား... အတင္းဆြဲေခၚရံုပဲေပါ့... (မ်က္ႏွာေသႏွင့္ ေျပာသည္။)