Dit verhaal gaat over een Marokkaans meisje hayat die wordt uitgehuwelijkt aan een jongen die ze niet kent,te minste dat dacht ze... " nee baba niet doen niet aan hem .."zei ik huilend. Me vader werd boos'HAYAT STIL IK KIES WIE EN WAT NIET JIJ' zei hij woedend. Hij pakte zijn riem en begon me te slaan. En daar lag ik dan bewuste loos op de grond. Als ik werd uitgehuwelijkt was ik af van het mishandelen,maar dan moest ik naar Samir. Ik wist niet of ik blij moest zijn. Het is van het ene duivel naar het ander. en zo ging het ook ik werd uitgehuwelijkt aan hem. Aan Samir de jongen die me leven had verpest. Wil je weten hoe het verder gaat..? En wat Samir dan had gedaan en of Hayat hem wel vergeeft..?Lees dan verder ❌NIET KOPIËREN ❌ ~Begonnen op 19 maart 2018~ ~voltooit op 5 februari 2020~

hoe is het om 19 jaar lang voorgelogen te worden over hoe jullie thuis aan jullie geld komen?. Hoe is het om gestoken te worden in je rug?. hoe is het om mensen te zien komen in je leven als vreemde, die dan je dierbaren worden, maar dan toch als vreemde je leven uitstappen?. Nou daar kom je achter, als je in het leventje duikt van yasmine. Een dame die hier genoeg van afweet. Wat nou als ze dan opeens liefde leert kennen. "Ik zal voor je vechten" is wat hij tegen haar zei, maar gaat hij dat ook echt doen?. Niemand weet

Een schuldgevoel kroop omhoog. ik wou dat je kon voelen wat je zelf beweert. Mijn koppigheid neemt mijn gevoelens over en ik draai mij om. Vaarwel klootzak. Ik haat hem, maar ik hou van hem? Nee dat is het niet, maar wat dan wel.. ~ Voltooid🖤

"We lachen samen, we sterven samen..."

Je vivais une vie de rêve en Amérique mais du jour au lendemain je me suis retrouvée dans une cité, du rêve à la réalité... {Chronique fictive}

''Waar zijn ze?'' Schreeuwde ik. Mijn oma keek weg. ''Ze zijn heen hbiba, ze zijn heen.'' Antwoordde ze huilend. Ik voelde alle leven uit mijn lichaam trekken en viel neer. Ik was een paar uur bewusteloos, al kon ik wel om me heen horen wat er gebeurde. Ik hoorde mijn oma huilen, en met Hassan praten over het ongeluk. Het schijnt dat de taxichauffeur iemand wilde inhalen net voor een bocht. Hij zag de tegenligger te laat en vloog over de kop. Mijn moeder en zus waren op slag dood, Hassan had alleen wat schrammen en de pasgeboren Aya, had haar armpje gebroken. Mijn zus had haar heel goed vast, en had met haar lichaam alle klappen opgevangen. Een echte moeder, dat is wat ze al vanaf dag één was. Daar veranderd de leven dan safa, in ellende maar ook veel liefde (Dit verhaal is niet van mij. Heb het ooit gelezen en vond het een prachtig verhaal en wilde het met jullie delen)

Ameena leidt een normaal leven, zoals jij en ik. Maar dan gebeurt het onmogelijke ze word ziek. Haar vriendin steunt haar in deze zware tijden of toch niet? ° • ° • ° Hij kijkt met een boze blik in de richting van het meisje. Hij zal vast haar broer zijn. Hij kijkt me aan en vervolgens kijkt hij weer naar zijn zusje. Ik loop de klas binnen en ik ga naast Morena zitten. De lange en redelijk knappe jongen zit blijkbaar ook in mijn klas. ° • ° • ° "De uitslag is binnen. Dus ik vroeg me af of je met me mee wil komen naar de dokter" "Tuurlijk kom ik met je mee" " Is goed tot dan" daarmee sloot ik het gesprek af. Ik heb naar je foto's gekeken. En het blijkt dat je verstandige hebt gedaan. Je hebt een namelijk een.............. * * #1 in Algemene fictie (22-05-15)

❤️#VOLTOOID BOEK#❤️ 55 delen story of dunya "Angst" een klein woord met een groot betekenis. Iedereen maakt het mee. Het heeft een indruk en een na druk. Je kunt het voelen. Het kan je overal achtervolgen. Nou ,......in mijn woordenboek staat er alleen maar angst. Waar zal ik beginnen me vader die plotseling weg is. Me broer die vermist is. Me anderen broer die uit huis ging. Me stiefzus en de vriend (stiefvader) van me moeder die me mishandelen. Nabil die me leven zuur maakt. Het is gewoon echt een fucking hel hier. Ik wil gewoon dood ,gewoon dood. Maar ja, ik heb alleen een woord die mij stabiel houd zo klein woord, maar zo krachtig. Het geeft je zo een goed gevoel. Het laat al je problemen zinken en vergeten. "hoop"

Waarom moest mij dit nou overkomen? Hadden ze geen hart? Konden me me niet zelf laten beslissen. Ik word er helemaal gek van. Ik schrijf dit met tranen in me ogen. Je leven delen met een persoon is iets heel groots. Het is niet voor even , maar je hele leven. Het liefst maak ik mezelf van kant. Dan ben ik verlost van deze wereld en van hem. De jongeman aan wie ik werd uitgehuwelijkt was niet verkeerd , alleen ken ik hem niet goed genoeg om me leven ermee te delen. We worden beide onderdrukt gezet door onze ouders. Zouden we een gelukkig leven hebben ofniet ? Laat je mee slepen in Farah's verhaal. Niet kopiëren anders mail ik wattpad !

~Manal Al Imranie~