veliaht 2 cikiyor

♧Başlangıç Tarihi= 06.09.2016

Bir kelime ile birsürü insanın hayatı nasıl değişir ki?

''Bön bön çocuğu izleyeceğine yemeğini ye.'' ''Seni mi izlememi tercih ederdin?'' iğnelemem ona koymamış olacak ki, çapkınca sırıttı. ''Kusura bakma, çilli. Tipim değilsin.'' ''Bana diyene bak! Seni gidi aptal çam yarması!'' Sandalyesinden kalkmadan önce son kez bana bakıp göz kırptı. ''Dikkat et de, çam yarması seni ezmesin, çilli.'' Devam kitabı Bir İçim Su'dur.

"Yapay değil. Duygular yapay olamaz. Eğer onları hissediyorsan gerçektirler." - Beş yaşından beri en iyi arkadaş olan Kumsal ve Ege, her sene olduğu gibi bu sene de okullarında kavga çıkartarak başka bir okula giderler. Bu kavgalar nedeniyle sürekli okul değiştiren Ege ve Kumsal, önlerine çıkan sorunla birbirlerine kavga çıkartmayacaklarına dair söz verirler. Bu sözü tutmakta ikiside ister istemez zorlanırken bu okul yılı onlar için en uzun geçen okul yılı olarak tarihe yazılır.. Bakalım yeni okullarında bu iki yakın arkadaşı neler bekliyor..

"Korkunç Bir Sır" "Paramparça Hayatlar" "Nefret Sevgiye" "İntikam Aşka Dönüşecek mi?"

Sahnelere yorum yapmayı ve oy vermeyi lütfen unutmayın!Sevgilerle...❤️🌹

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.

Hastalıklı ruhum, kendimle savaşırken onu buldum. Parlayan güneş çillerine vuruyor, kocaman gülümsemesiyle etrafa bakıyordu. Uzun saçları omuzlarından dökülürken onu izlemeye devam ettim. Zincirlenmiş kalbimi iplerini çözdüm, onu kalbime mühürledim. Ve o saniye hayatını ele geçirdim.

Atakan hoşgören