«Δεν μπορώ άλλο αυτή την κατάσταση!Θα μου πεις τι είμαστε;Γιατί κολλητοί δεν είμαστε.» Με κοιτάζει έντονα και έπειτα με πλησιάζει αργά. «Εσυ τι θες να είμαστε;» ρωτάει όλο νόημα και ακουμπάει το μάγουλο μου.Αμεσως ανατριχιαζω και κλείνω τα μάτια μου ενστικτωδως απολαμβάνοντας το.Καθε άγγιγμα του με καίει. Κάνει μια παύση και έρχεται κοντά στο αυτί μου. «Απο ότι έχω καταλάβει,τα αισθήματα είναι αμοιβαία μπουμπουκα μου.» γελαει πονηρά και ένα ρεύμα ηλεκτρισμού κατακλύζει το κορμί μου. «Εισαι δικιά μου.Το κατάλαβες;» Απλά γνεφω και με μια κίνηση ενώνει τα χείλια μας. Επιτέλους.. ___________________________________________ Έβελυν και Γιώργος.Γιωργος και Έβελυν. Δύο κολλητοί. Μεταξύ μας όχι και τόσο.. Έρωτες, τσακωμοί, καινούργια πρόσωπα,φιλίες,ζηλιες,εγωισμοι. Θα τα καταφέρουν; Ή μήπως όχι; Διαβάστε για να μάθετε😉 !!ΠΡΟΣΟΧΗ!! {Αυτή η ιστορία δεν θέλει σε καμία περίπτωση να θίξει πρόσωπα ή καταστάσεις.Ευχαριστώ} Don't copy my story and enjoy❤ -sevihere

Θεσσαλονίκη, 1972 Αγαπημένε μου θείε, Νιώθω πως όλες οι λέξεις είναι τόσο μικρές, τόσο ασήμαντες για να περιγράψουν τη θλίψη και τη συντριβή που έχει φωλιάσει στη καρδιά μου. Ναι φίλε μου Χάρη, πονάω. Έχει χαθεί πλέον η αισιοδοξία από τα μάτια μου. Πονάω όταν σε θυμάμαι, όταν σκέφτομαι το γέλιο που κοσμούσε τα δυο σου χείλη. Τώρα πλέον είναι νεκρά, αδύναμα να ανοιγοκλείσουν και να φωνάξουν: "Ελευθερία". Αδελφέ μου, επέτρεψε μου να σε αποκαλώ έτσι γιατί αυτό ήσουν για μένα, ο αδελφός που ποτέ δεν απέκτησα. Φοβάμαι. Αισθάνομαι το οξυγόνο να λιγοστεύει, το καράβι της δικαιοσύνης να βουλιάζει κι εγώ να βρίσκομαι μέσα του και να πνίγομαι μες στην άβυσσο των σκιών. Γράμμα με προορισμό το παράδεισο λοιπόν. Θείε μου, αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, στείλε ένα επαναστάτη, ένα Ρομπέν των Δασών να μας σώσει από τις θύελλες οδύνης. Θείε, βάστα γερά! Θα δούμε ξανά την ειρήνη! Μα για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή... Θα σε θυμάμαι, Λαίδη Μάριον °Θα καταφέρει η Λαίδη Μάριον να βρει το Ρομπέν των Δασών που τόσο πολύ ποθεί ή ο τρομερός δράκος-κοινωνία θα τον κατασπαράξει; 📖 by lefkothea- Cover: @-shzedd

Η Alex McClay είναι μια ατίθαση έφηβη με μια κατεστραμμένη φήμη, η οποία περνάει ανέμελα την σχολική χρονιά με το δημοφιλές αγόρι της και την παρέα της. Από την άλλη πλευρά του σχολείου ο Peter Traynor είναι ένα ντροπαλό και ήσυχο αγόρι, αστέρι στις φυσικές επιστήμες και κολλημένος στα αγαπημένα του πράγματα -διάβασμα, gaming και ταινίες. Αυτό που δεν ξέρουν είναι ότι σύντομα θα γνωριστούν καλύτερα με ένα παράξενο τρόπο.Τι θα γίνει μετά; Θα ερωτευτούν; Θα μείνουν για πάντα μαζί; Μια ιστορία -γεμάτη ανατροπές και με διάφορα πρόσωπα- επικεντρωμένη στην Alex και στο nerdάκι της. Do not copy παρακαλώ. 22/6/2019 _/_/2019

read the tittle... Or the inside of the book ............ ♡

Η Εύα Johnson, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια απλή, λογική, και συναισθηματική 17χρονη μέχρι να μπλέξει με τους Crimes, τη μεγαλύτερη τρομοκρατική ομάδα εφήβων, που δεν έτρεμε μόνο το σχολείο τους αλλά και ολόκληρη η πόλη. Εκεί η ζωή της αλλάζει τελείως πορεία. Ο Άλεξ ήταν ο μυστήριος αρχηγός των Κράιμς που την κακοποιούσε λεκτικά και σωματικα, καταφέρνοντας όμως να μην χάνει τη γοητεία του. Τι θα αλλάξει όμως όταν η Εύα προσπαθήσει να γιατρέψει τις πληγές του παρελθόντος του; «Δεν περίμενα ποτέ να..να σε γνωρίσω!» του λέω. Κοπιάζω να του μιλήσω. Εκείνος έχει γυρίσει και παρακολουθεί τον αγώνα της ομάδας του. Τις φλόγες, τον αποπνιχτικό καπνό, και τον κόσμο που ξεχύνετε και πλημμυρίζει όλο το χώρο. Μετά από λίγο γυρνάει για να με αντικρίσει και μου λέει. «Ποτέ μη λες ποτέ» χαμογελαει στραβά. Επιτεύγματα: #1η θέση εφηβική Φαντασία [12.4.17] , #1η στην αγάπη, #1η στο Drama. Cover By: Rorree- All right reserved © Wattpad 2016-2017

<"Τι έπαθες?" Ρώτησε αφού γύρισε για να με κοιτάξει. "Ποντίκι..." Ψέλλισα τρομακρατημένη και έδειξα το μέρος που ήταν. Εκείνος μόλις με άκουσε άφησε μια ανάσα ανακούφισης και έπειτα άρχισε να χαχανίζει. "Στην εξοχή είμαστε! Λογικό είναι να έχει ποντίκια!" Είπε διασκεδάζοντας την κατάσταση. "Τι εννοείς?Δεν είναι μόνο ένα?" Ρώτησα γουρλώνοντας τα μάτια μου. "Δεν το νομίζω." Απάντησε χωρίς να σταματήσει να χαχανίζει. "Μην φοβάσαι. Δεν πρόκειται να σε σκοτώσουν!" Συνέχισε και τον κοίταξα δολοφονικά. "Δεν τα φοβάμαι! Απλώς τα συχαίνομαι!" Είπα ενώ με κοιτούσε στα μάτια με ένα στραβό χαμόγελο στα ροζουλί χείλι του και έπειτα μίλησε. "Ποντικάκι!" > Η περίληψη είναι στο πρώτο κεφάλαιο Ελπίζω να σας αρέσει!!! *Είναι η δεύτερη ιστορία που γράφω* Started-> 3/7/18