Onun kafasına sıkacaktım. Bitecekti her şey. Sonrasında kimsenin beni öldürmeyeceğini de söylemişti. Onu öldürmemek için hiçbir nedenim yoktu. Öyle sandım... Öyleymiş gibi yapmaya çalıştım. Sonra birden ona "Beni seviyor musun?" diye sordum. Dudaklarımdan kopan soru başta onu şaşırttı, dağılan şaşkınlığının akabinde sıkıntıyla iç çekti. "Zorlaştırma Tutku. Buna vereceğim cevap işini kolaylaştırmayacak." Silahı avucum içinde sıkarken taviz göstermedim. Tekrar sordum. "Reha, beni seviyor musun?" Birkaç saniye sessizce gözlerime baktı. Orada ne aradı ne buldu bilmiyorum. Ölümü kabullendiği gibi bu sorunun cevabını da kabullendi. "Evet." Ateş ettim. Evet der demez, namludan çıkan mermi onu buldu. Omzuna aldığı yarayla yalpalanarak geriledi. Bembeyaz kesilen parmak boğumlarım, siyah demirle tezattı. Bir zamanlar bende böyle şeylerle tezat düşecek bir kadındım. Susmadım, silahımı da indirmedim. Yine sordum. "Beni seviyor musun?" Aldığı derin nefesin ardından bağırdı. "Evet!" sesi gürleyen gök gibiydi, kulaklarımda yankılanırken beni korkutuyordu. Nefes nefese kanayan yarasına bakarken sakinleşebilmem imkansızdı. Bu defa silahın hedefini bilerek ıskalayıp yeniden ateş ettim çünkü ona ateş etseydim, ölümcül bir yara alacaktı. Amacım neydi? Silah zoruyla ona beni sevmediğini söylettirmek mi? Ne kadar dayanabileceğini ölçmek? Beni sevdiğinden mi öldüremiyordum onu? Hâlâ neyi bekliyordum kafasına bir kurşun sıkmak için? Reha'nın yüzündeki ifade sabrının taşmak üzere olduğunu sinyallerini veriyordu. "Eğer beni öldürmeyeceksen indir o silahı!" 🖤🗝️ Karanlığın Aç Çocukları Serisi; Akılbaz (1.kitap) ve Canbaz (2.kitap) olmak üzere iki kitaplık bir seri ve bütün bölümleri burada tamamlandı. ⚠️Uyarı: 18 yaşından büyük okuyucular için uygundur. Cinsellik ve çeşitli suç unsurlarını içerir.

Hayatı sırandandı. Ta ki yan eve birileri taşınana kadar...

Hikayeyi güncellemeyi unutmayın

İki kere kafamın delinmesiyle kaşlarımı çatarak başımı kaldırdım"noluyor hayırıdır tesisat delimi mi var ne parmaklarını nöronlarıma kadar sokuyorsun?" Kafamı yanımda dikilen şahısa kaldırmak için yeltendiğimde KALDIRAMADIM siktiğimin pozisyonu yüzünden boynum ağrıyordu. "Merak etme sen zaten sırama salyalarını akıtarak nöronlarını bırakmış oldun."dedi elimi boynuma atıp kafamı kaldırdığımda bu seferde yüzüm felç geçirdi sandım. Anam o nasıl tip lan yemin ederim hiç bu kadar yakından görmemiştim demek gerçekten taş insanlar vardı. "Nerden senin sıran oluyor acaba?"dedim alayla yüzüne bakarak inşallah çarpılmamda mazallah tipim kayar falan bizimde giderimiz vardı şimdi yani. "Dur sen sormadan söyleyeyim benim olması için illa tapulu malım olması gerekmiyor şimdi kalkıyor musun yoksa geçmem için yer veriyor musun?" "Olmaz arkadaşım oturuyor."o beni dinlemeden kolumdan tuttuğu gibi kaldırıp cam kenarına geçti "ya ama o taraf benim!"yüzüne yaramaz bir sırıtış takıp beni taklit etmişti"nerden senin tarafın oluyormuş?" oflayarak bende el mahkum yanına oturdum umarım Çisil ağzıma sıçmazdı ne yapıyım çocuktakide hayvan gücü yani tek hamleyle yerimden kaldırdı. Kendi kendine homurdandı"nöronsuz." "Ben mi?" Sinirle bana döndü"evet sen masama hepsini bıraktığından başka kalmamıştır."diyip ön sıradaki sandalyede asılı duran hırkayı alıp masayı sildi ve tekrar rastgele öne fırlattı. "Keşke kendine nakletseydin."diye duymayacağı bir şekilde mırıldanıp yarım kalan uykuma devam ettim. Yazdım olum seni.