Dostępny 1 rozdział - Ja jestem wiecznie brudna od smaru, ale mój brud da się zmyć. Ale ty... - Skipper kładzie dłoń na mojej piersi i wiem, że czuje pod nią dudniące serce. - Ty masz tam prawdziwy bałagan. Syf, który ciężko ogarnąć. I wiesz co? Współczuje osobie, którą do siebie dopuścisz i która będzie musiała to wszystko posprzątać. No to mamy problem, skarbie. Bo ja nie otworzę się przed nikim innym, tylko przed tobą. Jej drobna dłoń zostawia jakieś niewidzialne piętno na mojej klatce piersiowej. Udaję, że ten niewinny gest wcale nie zrobił na mnie wrażenia. Zgrywam opanowanego. Nieczułego. Zdystansowanego. Ale w środku mnie szaleje burza piaskowa, tsunami i trzęsienie ziemi jednocześnie. *** Chociaż w tej historii ona jest kopciuszkiem, a on księciem, tym razem role się odwrócą - to ona uratuje jego. OPOWIADANIA DLA OSÓB DOROSŁYCH!

Niemal cztery lata na walizkach. Dwanaście przeprowadzek. Dwanaście nowych domów i osiem do złudzenia podobnych szkół. Sześć krajów i setki poznanych osób. Ciągłe życie w drodze sprawia, że chcąc nie chcąc zaczynasz nazywać swoją rodzinę stadem, a samego siebie samotnym wilkiem. Wiesz, że nie warto rozpakowywać swoich rzeczy, bo za chwilę rodzice i tak ogłoszą wyprowadzkę. Nie przywiązujesz się do nikogo ani niczego, ponieważ to wszystko jest dla ciebie jak śnieg, który prędzej czy później roztopi się i zniknie. Każde miasto to nowa i jednocześnie ta sama historia. Te same ulice przepełnione samochodami, kawiarnie wieczorem oblegane przez grupy przyjaciół i zakochane w sobie pary. Centra handlowe, dworce, lotniska, parkingi, szkoły, biblioteki, do znudzenia przypominające te, które już poznałam. Nazywam się Debra Moquin i właśnie przeprowadzam się po raz trzynasty. Po raz kolejny wniosę walizki do swojego tymczasowego pokoju i pójdę do nowej szkoły, którą pożegnam zanim zdążę się obejrzeć. Trzynasty raz poznam kolejne, nudne miasto tylko po to, żeby za kilkadziesiąt dni pożegnać się z nim na zawsze.